با توجه به مباحث دقیق عرفانی، شناخت حقیقت ذات خداوند ممکن نیست. به بیان اهل عرفان از ذات خداوند نه خبری می توان داد و نه اسم و رسمی بر او می توان گذارد. تمام دانش ما از خداوند از مقام تجلی و مقام ظهور اسما و صفات است؛ بنا براین «الله» نیز اسمی از اسم های خداوند است. البته «الله» جامع ترین اسم خداوند است که بقیه اسم ها را در بر دارد. اما به لحاظ متون شرعی «الله» اسم برای ذات محسوب می شود. به همین جهت اهل معرفت «اسم الله» را تحت دو عنوان «الله ذاتی» و «الله صفاتی» بررسی می کنند.[1] در هر صورت، شاید دلیل ترتیب بین بسم الله و بالله رعایت ترتیب صعودی نظری و فکری است که علم و توسل انسان ابتدا به اسما و صفات خدوند است سپس علم و توسل به ذات خداوند پیدا می کند.
[1]. ر.ک: یزدان پناه، سید یدالله، مبانی و اصول عرفانی نظری، ص 455 - 458، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، قم، چاپ سوم، 1391ش.
