امام سجاد (علیه‌السلام) فرموده‌اند:
گناهانی که دعا را رد می‌کنند، عبارتند از : بدی نیت، بد ذاتی، دورویی با برادران، باور نداشتن اجابت [دعا]، به تأخیر انداختن نمازهای واجب تا هنگامی که وقت شان بگذرد و تقرب نجستن به خداوند عزوجل با نیکی کردن و صدقه دادن و بدزبانی و ناسزا گفتن. (معانی الأخبار، ص 271، ح 2)
نماز، دلتنگ عبادت اوست و خاک، دلواپسِ سجدههایش...
دعا منتظر ترنّم اوست و صحیفه سجادیه، در انتظار تبسم دستهایش...
شام غریبان، دلواپس نالههای عاشورایی اوست و «زینب سلام‌الله‌علیها»، دل نگران زخم دلش...
عاشورا منتظر حضور اوست و کربلا منتظر ادامه نگاهش؛ نگاهی که نورانی دیدن و نورانی اندیشیدن را به نسلهای خاموش بیاموزد...
امروز روز پر کشیدن مردی است که در سالیان دراز، غم عظیم عاشورا را لابه لای بغض‌های مناجات، به آسمان هدیه کرده است.
سجاده‌ات را به وسعت تمام هستی گسترده‌ای تا هرچه عبادت و راز و نیاز است سهم تو باشد. هرکس را از دنیا بهره‌ای است، و بهره‌ی تو، سجده‌های طولانی و استغاثه‌هایی است که در برابر محبوب و معبودت داشتی و چه اندوخته‌ای بالاتر از این است؟
سهم تو، مناجات و راز و نیازهایی است که انسان را به خدا می‌رساند و بال‌های پروازی است که خاک را به افلاک پیوند می‌زند.
آن حضرت به «زین‌العابدین» یعنی زینت عبادت کنندگان، مشهور بود. امام سجاد (علیه‌السلام) در طول زندگی‌شان چنان اهل عبادت و تضرع به درگاه خداوند بودند که امام باقر (علیه‌السلام) در این‌باره می‌فرمایند: «از عبادت به جایی رسیده بود که کسی نرسیده بود. از شب‌زنده‌داری رنگش زرد، و از گریه چشمانش سرخ، و از سجده پیشانی‌اش برجسته، و از ایستادن در نماز، پاهایش دچار ورم شده بود.» (مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 148؛ ارشاد، مفید، ص 255)
امام سجاد (علیه‌السلام) فرموده‌اند:
محبت ما، اهل بیت، گناه بندگان را فرو می‌ریزد، چنان که باد، برگ درخت را. (دانش‌نامه قرآن و حدیث: ج 10, ص 452, ح 1043)
ای سرور عابدان عالم، امشب که شب رحلت توست، به درگاهت می آیم تا بر جوانی ام دعا کنی، تا در لطافت و غلظت و رقت و نورانیت تو شناور شوم و ذوب شوم در زلال نگاهت.
