آغاز تربیت دینی

آغاز تربیت دینی

اصولاً از نظر اسلام تربیت از گهواره آغاز می شود و در خانواده شکل می گیرد . مقدمات و پایه گذاری آن از مرحله تشکیل جنین و حتی قبل از آن است . ولی آنچه که صورت رسمی دارد از لحظه تولد است و با ذکر اذان و اقامه در دو گوش کودک شروع می شود.

آموزش دینی کودکان,آموزش دینی برای کودکان,آموزش دین به کودکان,آموزش دین برای کودکان,تربیت و آموزش دینی کودکان,آموزش مفاهیم دینی به کودکان,آموزش مسائل دینی به کودکان,آموزش دینی کودک,آموزش دینی به کودکان,آموزش مفاهیم دینی برای کودکان,تربیت کودک

بعدها و به تدریج در مراحل مختلف زندگی ، ما وظیفه ای در قبال کودک داریم که به عنوان مربی باید به ادای آن بپردازیم . شک نیست که تا حدود هفت سالگی اعمال قدرت و فشار مطرح نیست . حتی رفتار مذهبی کودک صورت بازی و سرگرمی دارد. سعی و تلاش ما باید بر این باشد که تکالیف مذهبی بر کودک سنگین نیاید واو را خسته نکند.

در طول مدت تربیت در هفت سال اول ، کوشش بر این است که مصداق ها و مدل هایی عرضه و ارائه شوند که برای کودک درس آموز باشند و  شیوه تربیت به گونه ای باشد که نیازی به اصلاح  و تجدید نظر در آن ضرورت پیدا نکند که بسیاری از لغزش های مذهبی افراد در این رابطه است.

اصولی در تربیت دینی :

پیش از این که درباره مقاصد و محتوا و شیوه ها و فنون تربیت مذهبی کودکان سخن بگوییم ضروری است از سه اصل مهمی که برای تربیت دینی لازم است سخن به میان آوریم . این اصول بدین قرارند:

1-  آگاهی و معرفت : ما مدعی نیستیم که کودک قادر به درک همه ی مسائل و جوانب مربوط به مذهب باشد و یا آنچه را که می گوییم دریابد. ولی این نکته باید مورد نظر باشد که به میزان توانایی درک مطالب و فهم او مسائل را به او تزریق کنیم و به حساب این که او خردسال است و هنوز وقت بسیاری برای متدین شدن دارد در این کار تعلـّل نکنیم.

2-  شور و احساس : طفل می بایست کم و بیش  با جماعات و اجتماعات مذهبی آشنا شود. در مراسم مذهبی ، دعاهای دسته جمعی ، سرودها و مراثی و در عبادت های جمعی مثل نمازهای جمعه و جماعت شرکت کند و کم و بیش هیجانات ، شادی ها ، اشک ها و آه و ناله ها را ببیند . این امر در برانگیختن عواطف و شور مذهبی طفل مؤثر است . همچنین  داستان های مذهبی نیز در این امر مفید است.

3-  رفتار و عمل : نقش عمل و رفتار را چه در کار مربی و چه در کار کودک نادیده  نگیرید که آن بیش از منطق و گفتار در تربیت مؤثر است. از طریق عمل دل ها متوجه حقیقت ها می شوند و عادات مذهبی پدید می آیند و میل به طاعت وعبادت در فرد شکل می گیرد. این روش تعلیم پیامبر بود که به مردم می فرمود:  ببینید من چگونه عمل می کنم شما هم همان کار را بکنید.