«حسین مکاری» میگوید: در بغداد خدمت امام جواد (ع) شرفیاب شدم و زندگی او را دیدم در ذهنم خطور کرد که «امام به این زندگی مرفه رسیده هرگز به وطن خود مدینه باز نخواهد گشت» امام لحظهای سر به زیر افکند، آنگاه سر برداشت و در حالی که رنگش از اندوه زرد شده بود فرمود: «حسین! نان جوین و نمک خشن در حرم رسول خدا (ص) پیش من از آنچه مرا در آن میبینی محبوبتر است»! [1] .
به همین جهت امام در بغداد نماند، و با همسر خود «امالفضل» به مدینه بازگشت و تا سال 220 هجری همچنان در مدینه باقی ماند.
پی نوشت:
[1] بحار ج 50 ص 48.
