"شیعه" از منظر راسخونی ها

امام حسین(ع) در گفتار و کردار نشان داده که چگونه عمل کنیم که محبوب ایشان و در نهایت محبوب خدا شویم. ایشان در بیان خصوصیات و ویژگی های شیعه خود سخنان بسیاری دارد. از جمله این سخنان این است که آن حضرت (ع) می فرماید: إنَّ شِیعَتَنا مَن سَلمَت قُلُوبُهُم مٍن کلِّ غَشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ؛  بدرستی که شیعیان ما قلبشان از هرناخالصی ، کینه، حیله و تزویر پاک است. (فرهنگ سخنان امام حسین ص/ ۴۷۶)

پس قلبی که گرفتار غش و ناخالصی است و خلوص و اخلاص ندارد، نمی تواند قلب شیعه امام حسین(ع) باشد. کسی که در هر کاری شرک می ورزد یا ریا می کند، نمی تواند شیعه باشد؛ چرا که امام حسین(ع) همه کارهایش برای رضای خداوند است و حتی در خردسالی و کودکی تنها برای وجه الله کار می کرد؛ چنان که در آیه ۹ سوره انسان آمده است.

آن حضرت(ع) هیچ نوع غل و کینه ورزی قلبی و باطنی را دوست نمی دارد؛ زیرا چنین صفتی صفت اهل ایمان و اهل بهشت نیست.(حشر، آیه ۱۰) هم چنین دغل و دغلکاری نیز از صفات اهل عقل و ایمان نیست؛ چه رسد که شیعه امام حسین(ع) بخواهد چنین صفت زشتی را داشته باشد.

همه این صفات زشت ارتباط با زندگی اجتماعی انسان دارد. از این روست که آن را لایق و شایسته شیعه خود نمی داند و دوست نمی دارد که مومن اهل هیچ یک از آن صفات زشت اجتماعی باشد.