قوم کورش
پنج شنبه 20 آذر 1393 12:41 AM
بعد از این که اورشلیم توسط پادشاهان آشور و بابل تصرف شد، یهودیان در شمال و جنوب، شرق و غرب ایران و بین النهرین پراکنده شدند.
«آن چه مسلم و محقق می باشد این است که یهودیان ساکن کردستان، آذربایجان و گیلان، مازندران و دماوند و از خراسان الی سمرقند و بخارا تا افغانستان و برخی از ایالات مسلمان کشور اخیر از ده اسباط بنی اسراییل می باشند». (دکتر حبیب لوی، تاریخ یهود ایران، ص 177)
«...گیلعاد یکی از بزرگ ترین محل اسراییل نشین شمال ایران بوده و طول زمین های آن تا قرن 17 میلادی به 20 فرسنگ یا 180 کیلومتر می رسیده...». (دکتر حبیب لوی، تاریخ یهود ایران)
«روایت کتزیاس: کورش پسر چوپانی بود از ایل مرد ها، که از شدت احتیاج مجبور گردید راهزنی پیش گیرد. کورش در ایام جوانی به کارهای پست اشتغال می ورزید و از این جهت مکرر تازیانه خورد. او با آستیاکس، آخرین پادشاه ماد، هیچ گونه قرابتی نداشت و از راه حیله و تزویر به مقام سلطنت رسید». (حسن پیرنیا، ایران باستان، جلد اول، ص 240)
آن چه در کتاب ارمیا آمده، نشان دهنده ی نهایت نفرتی باشد که یهودیان از بابلیان در سینه دارند. تورات نگارش ارمیا را به همان حوالی ظهور کورش منسوب می کند و از تدارکات اولیه ی حمله به بابل و از رسیدن روز مکافات بابل با چنان اطمینان و دقتی سخن می گوید که می توان او را از طراحان و سازمان دهندگان نجات یهود دانست. یهود در آن دوران مشغول فراهم آوردن نیرویی برای حمله به بابل بوده است، بزرگان و خردمندان یهود هرگز در دوران پس از سقوط اورشلیم بی کار نبوده اند، خط ارتباطی گسترده ای با یکدیگر داشته اند، آن ها با بررسی های دقیق کورش و قوم جنگ جو و بدون اعتقادات خاص مذهبی آن را در سرزمین های شمال دریای سیاه می یابند.
«...زیرا قومی از سوی شمال بر بابل هجوم خواهد آورد و آن را ویران خواهد کرد... زیرا من لشکر بزرگی از قوم های نیرومند شمال را بر خواهم انگیخت تا بر بابل هجوم آورند و نابودش کنند... بابل را غارت خواهند کرد و غنیمت فراوان نصیب غارت کنندگان خواهد شد... ای بابل، بدون آن که بدانی، در دامی که برایت گذاشته بودم گرفتار شده ای، چون با من دشمنی نمودی! من اسلحه خانه خود را گشوده و اسلحه خشم و غضب خود را بیرون آورده ام! من با مردم بابل کار دارم! از سرزمین های دور دست به جنگ بابل بیایید! انبارهای غله اش را خالی کنید؛ دیوارهایش را فرو ریزید، خانه هایش را ویران سازید؛ همه جا را با خاک یکسان کنید؛ چیزی باقی نگذارید! سربازانش را بکشید، همه را از دم تیغ بگذرانید. وای بر حال بابلی ها! زمان نابودی شان فرا رسیده است! ولی قوم من جان سالم به در خواهند برد. ایشان به سرزمین خود باز خواهند گشت... ای سرزمین متکبر، تو لغزنده، فرو خواهی افتاد... بنگرید! سپاهی بزرگ از طرف شمال می آید!... آن ها سلاح های خود را برداشته اند و برای کشتار آماده اند ایشان سنگ دل اند و به کسی رحم نمی کنند!...» (عهد عتیق، ارمیا، 42ـ 41، 10 ـ 9، 40ـ 21، 16ـ 11، 3ـ 1: 50)
خلاصه این که قوم کورش از طرف های روسیه و طبق گفته تورات همراه با گوت های وحشی شمال اروپا به سمت شهرهای چند هزار ساله و بزرگ بین النهرین و فلات ایران حمله کردند، از درون این شهرها نیز یهودیان بسیاری که در اقصاد و سیاست نفوذ کرده بودند راه بر آنان گشودند و بابل بزرگ فتح شد.
«...پس از صدور فرمان کورش تمام یهودیانی که در بابل بودند حاضر نشدند به اورشلیم برگردند، زیرا عده زیادی از آن ها در مدت اسارت، دارای کارهای صنعتی و تجاری شده بودند... از یهودیان اسیر دو نفر صاحب دو بانک معتبر بودند...» (دکتر حبیب لوی، تاریخ یهود ایران، ص 224)
«...از نظر من دخالت یهود در تاریخ شرق میانه، در مقطع هخامنشیان، نشانی از خردمندی و دور اندیشی بزرگان یهود دارد که در استفاده از آن فرصت تاریخی، برای نجات قوم خود تردید نشان نداده اند... کوشش قابل ملاحظه ای به کار رفته است تا از جهان گشای هخامنشی، تصویر پادشاه صلح دوست و مدارا طلبی بسازد... بنابراین ویژگی «استثنایی» تدابیری که به وسیله کورش به نفع اورشلیم اتخاذ شده است فقط ناشی از دیدگاه به شدت «یهودا مرکزی» منابعی است که در دسترس ما قرار دارند...». (بریان، تاریخ امپراتوری هخامنشیان، ص 136 و 137)
«...او (کورش) توجه خاصی نسبت به یهودی ها داشت... چون این قوم در موقع تسخیر بابل خدماتی کردند، کورش خواست قدر دانی خود را نشان دهد...». (پیرنیا، تاریخ ایران باستان، ص 397)
ترکی زبان قربون صدقه رفتنه داریم که: گوزلرین گیله‌سین قاداسین آلیم که یعنی درد و بلای مردمک چشات به جونم …!.
