پاسخ به:حدیث شماره 30: «ارتباط بي‌نيازي و عزّت با توكّل»
دوشنبه 3 آذر 1393 5:24 PM
وقتی به خدا توکل کنیم یعنی به طور واضح بیان میکنیم که ما فقط و فقط محتاج خداییم و بس. ( البته وقتی به غیر خدا هم توکل می کنیم منظورمون همینه و فراموش می کنیم کسی غیر از و البته بالاتر هست برای امید بستن و توکل کردن. فراموش می کنیم و او را بالاتر از همه میبینیم خود را محتاج و نیازمند او، افسوس و واقعاً افسوس، چه اشتباه بزرگی.) این یعنی ما فقط نیازمند خداییم. البته مواردی که نیاز ما توسط بندگان خدا برطرف میشود مقوله ای جداگانه است. مثل مراجعه به پزشک یا از این قبیل موارد. ما به حرف های دکترمون گوش میدیم و هرمشکلی به وجود اومد با اون تماس میگیریم و به قولی بدون اجازش آب هم نمی خوریم این منافاتی با بحثمون نداره. خداوند خودش فرموده از واسطه های او استفاده کنیم. مثل همین دکتر یا راهنماهایی مثل پیامبران و امامان. چون خداوند انقدر بلند مرتبه هستند که دیدن مستقیم ایشان برای تمام بندگان امکان پذیر نیست و ما فقط از روی نشانه های ایشان پی به وجود مبارکشون میبریم.
ادامه دارد ............
