حدیث شماره 29: «كرامت و نقص انسان‏»

میگن فلانی چقدر زبون درازه. زبونش ........... متر درازه و از این قبیل مثل ها. واقعاً که اندازه زبونش انقدر نیست. با حرفهایی که میزنه ( بی ربط و بی مورد و بی جا ) اندازه زبونشو انقادر دراز می کنه. زبون بهترین راه ارتباطی با دیگرانه. با چشم خودمون میبینیم کسانی که لال هستن چقدر سختشونو با دیگران ارتباط برقرار کنن البته با زبون دارها. ( البته اون ها هم با حرکات دست خیلی راحت با بقیه و همینطور کسانی که مثل خودشون هستن ارتباط برقرار می کنن. ) ولی بازم نمی فهمیم که چه موقع و کجا زبونمونو باز کنیم و حرفی رو بزنیم یا نزنیم. خداوند زبون مارو پشت دو ردیف دندون و دو ردیف لَب قرار داده تا ازش محافظت کنن که بیموقع بیرون نیاد ولی حریفش نمی شن. خداوند دو تا گوش به ما داده و یه زبون. که دو تا گوش کنیم و یکی حرف بزنیم. ولی ما ده تا حرف میزنیم و هیچی گوش نمیدیم. ما خیلی راحت با تکرار و تمرین می تونیم کنترل زبونمونو به دست بگیریم یه تیکه گوشت که بیشتر نیست اونو پشت دندونا و لبمون قایمش کنیم. به موقع بیرونش بیاریم. این زبون که میتونه ما رو به بالاترین درجه علمی و دینی و .... برسونه به پایین ترین درجه نرسونه.