حدیث شماره 27: «اجتناب از غفلت و سرگرم شدن به دنيا‏»

فهمیدنش هم خیلی سخت نیست. با چشم خودمون میبینیم که وقتی فرصتی گذشت دیگه گذشته و برنمی گرده. میشینیم تا دم غروب آفتاب بعد بدو بدو میریم نماز بخونیم اون موقع هم یه کاری پیش میاد برامون و نمازمون قضا میشه. بدیش اینه که دوباره همین کارو می کنیم و درس عیرت نمیگیریم. گاهی آدما خیلی زود به قول معروف سرشون به سنگ می خوره و از خواب غفلت بیدار میشن که اینم یه توفیقیه از طرف خدا. ولی گاهی خیلی دیر و گاهی اصلاً. اصلاً چرا کاری کنیم که لازم باشه سرمون به سنگ بخوره. با دقت و توجه و مشورت و تحقیق می تونیم کاری کنیم که پشیمون نشیم. با برنامه ریزی صحیح و اصولی می تونیم کارهای روزانمونو برنامه ریزی کنیم هم به کارهای دنیویمون برسیم هم اخروی. نه اینکه با برنامه ریزی غلط، با فکر و عقیده غلط به یکیش اونم گاهی هیچ کدوم نرسیم. انقدر مشغول کارهای دنیوی میشیم که فراموش می کنیم اون دنیایی هم هست و حساب کتابی. باید حساب کارهایی که امروز انجام دادیم رو بدیم. پس چرا حواسمونو جمع نمی کنیم. مثل دانش آموزی که تو طول ترم حواسشو جمع درس و مشقش نمی کنه آخر ترم که موقع امتحاناته نمی دونه چکار کنه و چطور امتحان بده. چرا تا فرصت داریم قدرشو نمی دونیم کلاً اینطوری هستیم تا چیزی رو داریم قدرشو نمی دونیم به محض از دست دادنش میفتیم به آه و ناله که چرا از دستش دادیم به جای اینکه از فرصت باقیمونده استفاده کنیم. خدا به ما فرصت های زیادی میده این بستگی به خودمون داره که چطوری ازشون استفاده کنیم.

ببخشید طولانی شد.