پاسخ به:حدیث شماره 27: «اجتناب از غفلت و سرگرم شدن به دنيا»
جمعه 30 آبان 1393 7:27 PM
خطرى كه به وسيله «غفلت» و بى خبرى از «ياد خدا» و مسايل سرنوشت ساز زندگى، متوجّه سعادت انسان مى شود، بيش از آن است كه غالباً تصور مى كنيم. «غفلت» همه اركان سعادت ما را ويران مى سازد و مانند آتش سوزان، خرمن زندگى را مى سوزاند و تمام امكانات و استعدادهاى خداداد را بر باد مى دهد.
* هنگامى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به معراج رفت، خطاب هايى از سوى خداوند به او شد، از جمله اين كه: «يَا احْمَدُ انْتَ لاتَغْفَلْ ابَداً مَنْ غَفَلَ عَنِّى لا ابَالِى بِاىٍّ وَادٍ هَلَك؛ اى احمد! هرگز غافل مشو؛ هركس از من غافل شود، من نسبت به اين كه او در كدام راه هلاك و نابود مى شود، اعتنا نمى كنم.» اين بيان به خوبى نشان مى دهد كه عاقبت «غفلت» از خداوند، هلاكت و نابودى است.
*امام اميرالمؤمنين على بن ابيطالب عليه السلام در عبارتى كوتاه و پرمعنى مى فرمايند: «الْغَفْلَةُ اضَرُّ الاعْدَاء؛ غفلت از بزرگترين دشمنان انسان است»؛ زيرا سرچشمه بسيارى از گناهان و معاصى است.
* اين مسئله به قدرى داراى اهمّيّت است كه حتى يكى از هدف هاى بعثت انبيا، درمان دردهاى «غفلت» شمرده شده است؛ همان گونه كه در خطبه 108 نهج البلاغه در بيان اوصاف پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده است: «مُتَتَبِّعٌ بِدَوَائِهِ مَوَاضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَوَاطِنَ الْحَيْرَةِ؛ او طبيبى است كه داروهاى خود را براى درمان موارد «غفلت» آماده ساخته و به دنبال بيمارانش مى گردد».
