حدیث شماره 27: «اجتناب از غفلت و سرگرم شدن به دنيا‏»

 غفلت از جهتى از نعمت‏هاى الهى است؛ زيرا زندگى بدون غفلت امكان‏ پذير نيست! خانواده‏ اى كه نوجوان عزيز خويش را از دست مى ‏دهد را تصوّر كنيد، اگر آن سوز و گداز روزهاى اوّل مرگ فرزند خود را در روزهاى بعد هم داشته باشند، بزودى خود آن‏ها هم از بين خواهند رفت، ولى تدريجاً پرده ‏هاى غفلت به عنوان يك نعمت الهى بر روى اين مصيبت مى ‏افتد و كم كم آن را به فراموشى مى‏ سپارند. همچنين در مشكلات ديگر، مثل بى‏ وفايى ‏ها، خيانت‏ ها، ضرر و زيان‏ ها، شكست‏ ها و مانند آن غفلت به كمك انسان مى ‏آيد.
البتّه اگر همين نعمت الهى از حدّ اعتدال خارج شود، تبديل به يك بلا مى‏ شود؛ نسيم يك نعمت است؛ زيرا هوا را جابجا مى‏ كند، مسموميّت ‏ها را از بين مى‏ برد، گل‏ ها را بارور و ميوه‏ ها را به ثمر مى‏ نشاند، امّا اگر از اعتدال خارج شود و تبديل به طوفان گردد، مصيبت بزرگى مى‏ شود. بنابراين نسيم در حدّ اعتدال نعمت و خارج از آن حد، بلا است.
غفلت نيز چنين است، اگر انسان از پايان زندگى، از مرگ، از خداوند، از معاد غافل شود، بدبخت مى ‏گردد و گاهى ضررهاى غيرقابل جبران مى ‏بيند؛ مثل اين كه تا آخرين لحظات زندگى غافل باشد و با مرگ از خواب غفلت بيدار شود، كه ديگر وقتى براى جبران باقى نمى‏ ماند.
راه‏هاى مبارزه با غفلت‏
اولياء اللَّه براى از بين بردن اين غفلت‏ ها به مردم هشدار مى‏ دادند، يكى از هشدارها و راه‏ هاى مبارزه با غفلت يادآورى مرگ است، اين كه گفته شده است: «هر شب وصيّت‏ نامه خود را زير سر داشته باشيد»، به منظور رسيدن به همين هدف است. امام على عليه السلام در حديثى‏ مى‏ فرمايد: «غافل پارچه‏ اى آماده پوشيدن مى‏ كند تا در اين دنيا عيش و نوش كند، بى‏ خبر از اين كه همين پارچه كفن او مى‏ گردد!». مخصوصاً در عصر و زمان ما كه مرگ بسيار رايج و ساده گرديده است. شخص غافل خانه ‏اى مى‏ سازد و از هر طريقى هزينه آن را تأمين مى‏ كند تا در آن زندگى نمايد، غافل از اين كه همان خانه مقبره و محلّ دفن او مى‏ گردد! در قبرستان شهرهاى بزرگ قبرهاى زيادى از پيش توسّط گوركن ‏ها آماده مى‏ شود، چه بسا خود اين گوركن ‏ها بميرند و در قبرى كه براى ديگران كنده ‏اند دفن شوند!
نتيجه اين كه غفلت در حدّ طبيعى آن نعمت و اگر از اعتدال خارج شود تبديل به بلا مى‏ گردد.