حدیث شماره 26: «ماهرترین فرد در مهارت ارتباط»

وقتی با کسی دوستیم توقعی که ازش داریم از یه غریبه نداریم. حالا این دوست هرچی صمیمیتر باشه توقع بالاتر میه. اگه از اقوام و آشنایان نزدیک هم باشه که بیشتر میشه. وقتی از چنین کسی ناراحت میشیم یعنی توقع اون کارو ازش نداشتیم. خیلی هم عصبانی میشیم و یعنی بیشتر از بقیه. مسلمه که در این حالت قهر و دعوا بالا میگیره چون توقعات بالاست. قهر میکنیم می دونیم و میدونه که مقصره حالا روش نمی و خجالت میکشه بیاد عذر خواهی کنه یا نمی تونه غرورشو له کنه و بیاد. نمیشه که به این قهر ادامه بدیم. چه خوب میشه که خودمون قدم پیش بگذاریم و بریم برای آشتی. ( در خیلی مواقع خیلی سخته ولی غیر ممکن نباید باشه یعنی نباید بزاریم غیر ممکن بشه. ) حالا اگه ما هم غرور داریم که داریم می تونیم یه نفر قابل اعتماد بفرستیم برای آشتی. برای ایجاد دوباره روابطمون چقدر خوب میشه اگه این کارو خودمون بکنیم.