پاسخ به:حدیث شماره 25: «همسانى گفتار و عمل»
چهارشنبه 28 آبان 1393 7:00 PM
آیه ای در مورد سخن بدون عمل
«أَتَأْمُرُونَ النّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتابَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ»؛
«آیا مردم را به نیکی فرمان می دهید و خود را فراموش می کنید، در حالی که شما کتاب الهی را می خوانید؟ آیا نمی اندیشید؟»
نكته ها:
دانشمندان يهود، قبل از بعثت پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله، مردم را به ايمان آوردن به آن حضرت دعوت مى كردند و بشارت ظهور حضرت را مى دادند، امّا هنگام ظهور، خودشان ايمان نياوردند و حتّى بعضى از آنان به بستگان خود كه اسلام آورده بودند، توصيه مى كردند كه مسلمان بمانند، ولى خودشان اسلام نمى آوردند.
پيام ها:
1- آمران به معروف، بايد خود عامل به معروف باشند. «تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ»
2 - اگر مقدّمات فراموشى را خود فراهم كرده باشيم، معذور نيستيم. عذر آن فراموشكارى پذيرفته است كه بى تقصير باشد. «تَنْسَوْنَ»، «تَتْلُونَ»
3- تلاوت كتاب آسمانى كافى نيست، تعقّل لازم است. «تَتْلُونَ الْكِتابَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ»
4- خود فراموشى، نشانهى بى خردى است. «أَ فَلا تَعْقِلُونَ»
