پاسخ به:حدیث شماره 25: «همسانى گفتار و عمل»
چهارشنبه 28 آبان 1393 6:34 PM
عالم بی عمل مثل زنبور بی عسل می مونه. البته زنبور عسل بی عسل، چون زنبور ها هم هر کدوم به کاری میان. ولی خیلی از آدما فقط ادعاشون میشه. خیلی مواقع هم خیلی چیزا بلدن ولی ازش استفاده نمی کنن. یه سخنران ساعت ها پشت تریبون سخنرانی می کنه اگه تو همون مجلس چیزی پیش بیاد مربوط به همون سخنرانیش اولین کس که کنار می کشه خودشه. مثل آخوندی که بالای منبر احکام می گفته رو که شنیدید. می گفته اگه گوشه فرشتون نجس شد اونو بچینید و دور بندازید. اگه نیازمندی در خونتون اومد و لباس خواست بهترین لباساتونو بهش بدید. وقتی میره خونه خانمش همون کارهارو کرده. آخونده می گه من که این حرفا رو برای خودمون نزدم برای مردم گفتم. اینطوری هم هست خیلی وقتا خیلی جاها. فقط برای بقیه می گیم. خُ چرا اول خودمون نکنیم تا بقیه از روی عمل ما رغبت به انجام اون کار کنن تا از روی حرف بدون عملمون.
ادامه دارد ........
