پاسخ به:حدیث شماره 23: «پاداش عبادت حقيقى خداوند»
دوشنبه 26 آبان 1393 7:29 PM
درسته که ما نمی تونیم حق معبودیت خدا رو اونطور که باید به جا بیاریم، ( همونطور که نمی تونیم حق نعمت پدر و مادر و سلامتی مونو به جا بیاریم ). ولی این دلیل نمیشه که بیخیلشم بشیم و انگار نه انگار. باید تمام تلاشمونو بکنیم. چطور برای راضی کردن دوستمون، یا رئیسمون یا پدر و مادرمون خودمونو به آب و آتیش می زنیم ولی برای راضی کردن خدا اصلاً تلاش نمی کنیم. برای خدا که باید بیشتر تلاش و کوشش کنیم. ما که توقع نعمت های بیشتر از خدا داریم باید بیشتر و بهتر هم از خدا تشکر کنیم. اونوقت میبینیم که خدا نگاه به تلاشمون نمیکنه ( چون هرچی بکنیم باز هم کمه ) یعنی نگاه به اندازش، ولی نگاه به اینش می کنه که از ته دلمونه یا نه، واقعیه یا فقط می خوایم نعمت بیشتر بگیریم، اونوقت پاداشی میده که اصلاً انتظارشم نداریم. خیلی وقتا هم خدا این کارو می کنه و ما رو شرمنده تر می کنه و با این کار به ما بازهم یه درس بزرگ میده.
البته اینم درست نیست که ما کاری بکنیم و توقع پاداش داشته باشیم. مثلاً نماز بخونیم یا عبادت دیگه ای انجام بدیم، ( ما چه توقع داشته باشیم چه نداشته باشیم پاداشو میگیریم که البته اونم شرایطی داره. ). ما باید عبادت هامونو برای رضای خدا انجام بدیم خدا خودش بیشتر از اون چیزی که ما فکرشو بکنیم بهمون پاداش میده و گره از مشکلاتمون باز میکنه.
