پاسخ به:حدیث شماره 22: «خوش‌خُلقى و سكوت»
یک شنبه 25 آبان 1393 8:18 PM
به نظرم یکی از شرایط ازدواج باید اخلاق خوب باشه. یعنی اخلاق دوطرف به هم بخوره. مسلمه که اگه هردو طرف بداخلاق باشن این زندگی زندگی نمیشه. اگه یه طرف هم بداخلاق باشه بازم زندگی نمی شه، چون طرفش باید مرتب تحمل کنه و هرچیزی هم یه ظرفیتی داره و وقتی لبریز شد .... خُب طرف هم تا یه جایی می تونه تحمل کنه. بدترش اینه که خانوادش از اون اخلاق بدش طرفداری هم می کنن. معلوم میشه که اخلاق بد تو اونو ارثیه. فقط خودشونو میبینن و اگه کسی بهشون چیزی بگه عصبانی میشن (البته لازمم نیست کسی چیزی بگه همیشه عصبانین و بداخلاق) و هرچی دلشون بخواد به طرف میگن بعدش می گن عصبانی بود حالا یه چیزی گفت. اگه تکرار نمی شد که خوب بود ولی کار همیشگیشونه.
چه خوب میشه اگه کسی اخلاق خوش نداره همون اول بگه. نه اینکه ادعا کنه خوش اخلاقه و بعدش لو بره. و نتونه دروغ به این بزرگیشو جمع و جور کنه. کلاً اخلاق چه خوب چه بد رو نمیشه پنهون کرد. خیلی زود خودشو نشون میده ولی بعضی وقتا متأسفانه خیلی زود هم خیلی دیر میشه و کار از کار گذشته.
