.غيبت ـ يعني عيب کسي را در غياب او بهديگران منتقل نمودن ـ از گناهان بزرگ است و قرآن شريف آن را به منزله‌ي خوردن گوشتمردار انسان دانسته است:

« وَ لا يغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَيحِبُّ اَحَدُکُمْ اَنْ يأْکُلَ لَحْمَاَخيهِ مَيتاً فَکَرِهْتُموُه»29
و بعضي از شما، غيبت بعضي ديگر را نکند. آيا کسي از شما دوست دارد که گوشتبرادر مرده‏اش را بخورد؟ (در حالي که) از آن کراهت داريد
و فرقي نيست که آن عيب مستور و پوشيده باشد يا غير مستور. و همچنين فرقي نيستکسي که غيبت او مي‏شود راضي باشد يا نه. و همچنين فرقي نيست که غيبت با گفتار باشدو يا کردار نظير اشاره و نوشتن و امثال اين‌ها و همين مقدار که به عنوان تنقيص وضربه ‏زدن به شخصيت کسي عيب او را در غياب او به ديگري منتقل کند، غيبت و از گناهانکبيره است. و اگر کسي که غيبت او مي‏شود، راضي باشد که از او غيبت شده علاوه بر اين که غيبت کننده گناه نموده است، کسي که راضي به آن گناه بوده است نيز گناه‌کار است.

2. اگر عيب کسي را که گوينده و شنونده هر دو مي‏دانند، بگويند، غيبتمحسوب ‏شده و حرام است؛ زيرا اسلام ‏نخواسته است که‏ مسلماني به بدي ‏ياد شود.

3. غيبت از فردي که شنونده نمي‏شناسد گرچه غيبت و حرام نيست، ولي موجبقساوت قلب است و مسلمان واقعي از اين گونه چيزها پرهيز مي‏کند؛ مگر اين که آن فردمجهول، محصور در چند نفر باشد ـ که احتمال شناختن وي مي‏رود ـ که در اين صورت جايزنيست.

4. غيبت از يک جمعيت نظير غيبت از طايفه‏اي يا ملّتي غيبت و حرام نيستدر صورتي که مراد گوينده و شنونده بعضي از آن جمعيت باشد؛ اما چون موجب قساوت قلباست، بهتر است پرهيز شود؛ ولي اگر مراد گوينده و شنونده همه‌ي جمعيت باشد، غيبت و گناهآن نيز مضاعف مي‏شود.
5. اگر انکار فضيلتي از فضائل و خوبي‌ها کند، نظير اين که بگويد فلانيمجتهد نيست يا عادل نيست يا با انصاف نيست، چنان چه آن انکار فضيلت موجب تنقيص وشکستن شخصيت او شود، غيبت و حرام است.

6. توبه و کفّاره‌ي غيبت نظير ساير گناهان است، که اگر از آن عمل زشتپشيمان شده و خود را اصلاح کند، پروردگار عالم او را مي‏آمرزد، مگر اين که آن غيبتبه گوش کسي که غيبت از او شده، رسيده باشد که در اين صورت بايد از او حليت بطلبد؛ولي اگر ممکن نباشد، نظير اين که دست‌رسي به او نيست يا حليت طلبيده ولي راضي نشده،استغفار براي او کفايت مي‏کند و به هر تقدير دعا و استغفار براي کسي که از او غيبتشده، لازم است؛ همان گونه که اگر بتواند جبران خسارت کند و آن ضربه‏اي را که به شخصيتاو وارد نموده است جبران نمايد، لازم است آن کار را انجام دهد؛ نظير اين که امتيازها و فضائل او رادر ميان مردم متذکر شود.

7. اگر مصلحت اهمي که بر مفسده‌ي غيبت مقدم باشد، مترتب بر غيبت شود، آنغيبت جايز بلکه در بعضي از موارد لازم است؛ مثلاً شکايت مظلوم از ظالم نزد افراديکه قدرت بر رفع آن داشته باشند، جايز است؛ چنان که غيبت افرادي که ضرر براي دين ياجامعه‌ي اسلامي دارند، جايز بلکه واجب است. و همچنين اگر کسي بداند ازدواج يا رفاقتکسي موجب ضرر و زيان مالي يا ديني يا اخلاقي براي شخصي است، جايز بلکه لازم است کهبه آن شخص تذکر دهد؛ زيرا ارشاد جاهل جايز بلکه لازم است، خصوصاً اگر از او مشورتشود و براي تحقيق از او سؤال شود. و همچنين تضعيف گفته‏هاي علمي و تضعيف راويانروايات معصومين‏ عليهم‌السلام به مقداري که حق ظاهر شود، جايز است.

8. چنان که غيبت نمودن حرام و از گناهان بزرگ در اسلام است، شنيدن غيبتنيز حرام و از گناهان بزرگ است؛ و اگر شنونده مي‏تواند، بايد دفاع از کسي که غيبت اومي‏شود بنمايد؛ و اگر نمي‏تواند، بايد از مجلس غيبت بيرون رود؛ و اگر نمي‏تواند، نبايد به گفتار غيبت کننده توجه كند؛ و اگر گفتار او را به طور ناخواسته شنيد،بايد ترتيب اثر ندهد.

9. اگر شنونده بتواند وجه صحتي براي گفته‌ي غيبت کننده پيدا کند، گرچهدفاع از کسي که غيبت او مي‏شود، لازم نيست، ولي شنيدن آن غيبت حرام است و بايد مجلسرا ترک کند؛ و اگر مقدور نيست، نبايد توجه کند؛ و اگر به طور ناخواسته شنيد، بايدترتيب اثر ندهد.