قرآن را امام خود گرفتن

دیلمی می‏گوید: 
حسن علیه‏السلام فرمود:در دنیا به جز این قرآن، چیزی باقی نمانده است پس آن را امام خود قرار دهید تا شما را به هدایت (فطرتتان) راهنمایی کند. سزاوارترین [و نزدیک‏ترین] مردم به قرآن، کسی است که به آن عمل کند؛ هر چند آن را حفظ نکرده باشد و دورترین مردم از قرآن، کسی است که به آن عمل نمی‏کند؛ هر چند آن را بخواند. 
و فرمود:هر کس درباره‏ی قرآن، با رأی [و پیشداوری] خود گوید [و تفسیر کند] و حق باشد، باز گناه کرده است. 
و فرمود:این قرآن در روز قیامت می‏آید در حالی که راهبر است و پیش برنده؛ مردمی را که حلال خدا را حلال، و حرام خدا را حرام گرفته‏اند و به متشابهات قرآن، ایمان آورده‏اند، به بهشت رهنمون می‏شود و مردمی را که حدود و احکام الهی را تباه کرده‏اند و حرام‏های خدا را حلال گرفته‏اند، به آتش می‏راند. [1] . 
اربلی می‏گوید:از سخنان حسن علیه‏السلام است: 
در این قرآن، چراغ‏های نور و شفای سینه‏هاست. پس باید سالک، در نور آن سلوک کند و با این ویژگی، دل خود را لگام زند؛ زیرا این اندیشیدن [و از نور قرآن بهره بردن] حیات دل بیناست، همان‏سان که آدمی در تاریکی‏ها، با [تابش] نور، روشنایی می‏گیرد. [2] . 

پی نوشت ها:
[1] ارشاد القلوب:79. 
[2] کشف الغمة 573:1.