شیعه خلاف قرآن عمل نمی‌کند

هم آیات و هم روایات دالّ بر این است که حیات برزخی داریم، وقتی انسانی زنده است، سلام کردن بر او نه شرک است و نه بدعت و نه کار لغو و بیهوده، چه در این دنیا باشد و چه در عالم برزخ و خود خداوند حکیم، این کار را کرده؛ یعنی، بر اموات سلام کرده است. انبیا علیهم السلام که اموات هستند؛ یعنی، از دنیا رفته‌اند و در عالم برزخند.

سلام بر اموات عده ای از کوته فکران بیان می‌کنند که اسلام بر اموات، بدعت است. تا انسان زنده است، سلام بر او درست است؛ وقتی که مرد، سلام بر میّت بدعت است.در جواب می‌گوییم: اگر مساله ی حیات برزخی برای شما حل شده و آن را پذیرفته باشید، دیگر مشکل نخواهید داشت و حیات برزخی، یعنی انسان پس از مرگ و جدا شدن از این بدن در عالم دیگری که فاصله بین عالم دنیا و عالم قیامت است و به نام برزخ نامیده می‌شود، زنده است و دارای آثار حیات از گفتن و شنیدن است و این از مسلّمات قرآن کریم است، چنانکه در باره ی شهدا و کشته شدگان در راه خدا می‌فرماید:(وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ )؛(سوره‌ی آل عمران، آیه‌ی 169.)« گمان نکن که شهدا مرده‌اند و نابود شده‌اند. آن‌ها زنده‌اند و از رزق مخصوص به خود در نزد خدا برخوردارند.»(وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبیلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاء وَلَكِن لاَّ تَشْعُرُونَ )؛ (سوره‌ی بقره، آیه‌ی 154.)« نگویید کسانی که در راه خدا کشته شده‌اند. مرده‌اند. آن‌ها زنده‌اند. شما حیات آن‌ها را درک نمی‌کنید.»البته این حیات برزخی مختصّ به شهدا نیست، دیگران نیز زنده‌اند؛ زیرا اگر روح پدیده ای مادّی است و با مرگ بدن نابود می‌شود، همه باید چنین باشند؛ اعمّ از شهید و غیر شهید و اگر روح مجرّد است و با مرگ بدن، نابود نمی‌شود، باز همه باید چنین باشند؛ اعمّ از شهید و غیرشهید.در این دو آیه اگر شهدا مخصوصاً مورد ذکر واقع شده‌اند، از آن جهت است که پس از غزوه‌ی بدر که اوّلین جنگ بین مشرکین و مسلمین بود و نخستین باری بود که شهید داده بودند؛ مساله ی روز شده بودند و مسلمانان بین خود بحث می‌کردند که: آیا اینهایی که کشته شدند، نابود شدند یا زنده هستند؟!آیات و هم روایات دالّ بر این است که حیات برزخی داریم، وقتی انسانی زنده است، سلام کردن بر او نه شرک است و نه بدعت و نه کار لغو و بیهوده، چه در این دنیا باشد و چه در عالم برزخ و خود خداوند حکیم، این کار را کرده؛ یعنی، بر اموات سلام کرده است. انبیا علیهم السلام که اموات هستند؛ یعنی، از دنیا رفته‌اند و در عالم برزخندآیه نازل شد که: نمرده اند، بلکه زنده‌اند.درباره‌ی مؤمن آل یاسین می‌فرماید: وقتی کشته شد؛(قیل ادخل الجنة ...) ؛« فرشتگان به او گفتند: داخل بهشت شو. »منظور، بهشت برزخی است.(قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُكْرَمِینَ ) :(سوره‌ی یاسین، آیات 26 و 27)« گفت»: ای کاش، باز ماندگان من می‌دانستند که من چگونه مشمول رحمت و مغفرت پروردگارم قرار گرفته‌ام.»باز درباره‌ی افراد عادی می‌گوید:(حَتَّى إِذَا جَاء أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّی أَعْمَلُ صَالِحًا فِیمَا تَرَكْتُ ... )؛(سوره‌ی مومنون، آیات 99 و 100)« وقتی یکی از آن‌ها مرد و از وضع عالم پس از مرگ آگاه شد، می‌گوید: ای خدا: می‌شود به دنیا برگردم و اعمال نیک انجام بدهم؟»جواب می‌شنود: (کلاً)؛ « نه: دیگر باز گشتی در کار نیست!»این آیه نشان می‌دهد که انسان‌های عادی هم که می‌میرند در عالم دیگر زنده‌اند، حرف می‌زنند و آرزو و تقاضا دارند.(اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَالَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنَامِهَا فَیُمْسِكُ الَّتِی قَضَى عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَیُرْسِلُ الْأُخْرَى إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فِی ذَلِكَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَكَّرُونَ )؛ (سوره‌ی زمر، آیه‌ی 42)« خدا جان‌ها را به هنگام مرگ می‌گیرد و ... نگه می‌دارد. »یعنی همه زنده‌اند و آثار حیات دارند.« نگویید کسانی که در راه خدا کشته شده‌اند. مرده‌اند. آن‌ها زنده‌اند. شما حیات آن‌ها را درک نمی‌کنید.» البته این حیات برزخی مختصّ به شهدا نیست، دیگران نیز زنده‌اند؛ زیرا اگر روح پدیده ای مادّی است و با مرگ بدن نابود می‌شود، همه باید چنین باشند؛ اعمّ از شهید و غیر شهید و اگر روح مجرّد است و با مرگ بدن، نابود نمی‌شود، باز همه باید چنین باشند؛ اعمّ از شهید و غیرشهیددر این باب از منابع شیعه و سنی روایات فراوان داریم؛ از جمله اینکه:(المیت یسمع حفق النّعال)؛«میّت پس از دفن، صدای کفش تشییع کنندگان را که باز می‌گردند، می‌شنوند.»(المیت یزور اهله)؛«میّت به دیدار بازماندگانش می‌رود.»البته مراتب آزادی ارواح با محدودیّت آن‌ها، مختلف است و همه یکسان نیستند.سلام بر اموات، درقرآن کریمبه هر حال هم آیات و هم روایات دالّ بر این است که حیات برزخی داریم، وقتی انسانی زنده است، سلام کردن بر او نه شرک است و نه بدعت و نه کار لغو و بیهوده، چه در این دنیا باشد و چه در عالم برزخ و خود خداوند حکیم، این کار را کرده؛ یعنی، بر اموات سلام کرده است. انبیا علیهم السلام که اموات هستند؛ یعنی، از دنیا رفته‌اند و در عالم برزخند. خداوند رو به آن‌ها می‌کند و می‌فرماید:وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِینَ ؛ (سوره‌ی صافات، آیه‌ی 181)سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ ؛(همان، آیه‌ی 79)سَلَامٌ عَلَى ابراهیم؛ (همان، آیه‌ی 109)سَلَامٌ عَلَى موسی و هارون؛ (سوره‌ی صافات، آیه‌ی 120)در باره ی یحیی علیه السلام:وَسَلَامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَیَوْمَ یَمُوتُ وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا ؛(سوره‌ی مریم، آیه‌ی 15)« سلام بر یحیی علیه السلام، هم در زنده بودنش و هم روز مرگش.»وَسَلَامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَیَوْمَ یَمُوتُ وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا (همان، آیه‌ی 15)« سلام بر من روزی که به دنیا می‌آیم و روزی که می‌میرم... »از اجزای مستحبّه ی نماز ما، سلام بر پیامر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم است و می‌گوییم: السّلام علیک ایها النّبی و رحمة الله و برکاته)؛ و همچنین به عنوان سلام واجب در نماز، خطاب به همه‌ی انبیاء و اولیا می‌گوییم: السّلام علیکم و رحمة الله و برکاته؛ پس نه تنها شیعه، بلکه خود

درباره‌ی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می‌فرماید:(إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا )؛(سوره‌ی احزاب، آیه‌ی 56)این دستور سلام بر پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم مطلق است؛ یعنی، در هر زمانی پیروانقرآن موظّفند بر آن حضرت که از دنیا رفته است. سلام عرض کنند و لذا از اجزای مستحبّه ی نماز ما، سلام بر پیامر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم است و می‌گوییم:السّلام علیک ایها النّبی و رحمة الله و برکاته)؛و همچنین به عنوان سلام واجب در نماز، خطاب به  همه‌ی انبیاء و اولیا می‌گوییم:السّلام علیکم و رحمة الله و برکاته؛ پس نه تنها شیعه، بلکه خودقرآن هم سلام بر اموات دارد.حاصل آنکه کدام کار شیعه است که خلاف قرآن است و شما این قدر بر ما می‌تازید که: شما مشرک هستید، بدعت گذار هستید و خلاف قرآن عمل می‌کنید!!کدام کار ما خلاف قرآن است؟! اگر شیعه زیارت دارد،قرآن هم زیارت دارد؛ اگر شیعه سلام بر اموات دارد، قرآن هم دارد؛ اگر شیعه مدح و ستایش اموات می‌کند و فضایل و مناقب آنان را می‌گوید،قرآن هم می‌گوید؛ اگر شیعه مصیبت خوانی می‌کند،قرآن هم می‌کند؛ تمام کارهای شیعه، سند

قرآنی دارد.