با هم قرآن بخوانیم

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾

سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش، (۱) 

 وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾ 

سوگند به مه چون پى [خورشيد] رود. (۲) 

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا﴿٣﴾

سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند، (۳) 

 وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد، (۴)

 وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾

سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت، (۵) 

 وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾

سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد، (۶) 

 وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾

سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد؛ (۷) 

 فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا﴿٨﴾

سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد، (۸) 

 قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿٩﴾ 

كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد، (۹) 

وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾

و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت. (۱۰) 

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾

[قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند. (۱۱) 

 إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾

آنگاه كه شقى‌ترينشان بر[پا] خاست.(۱۲) 

 فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾ 

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده‌شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]». (۱۳) 

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾

و[لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده‌شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد. (۱۴) 

 وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾

و از پيامد كار خويش، بيمى به خود راه نداد. (۱۵)

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَى ﴿١﴾

سوگند به شب چون پرده افكند، (۱) 

 وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿٢﴾ 

سوگند به روز چون جلوه‌گرى آغازد، (۲) 

وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى ﴿٣﴾

و [سوگند به‌] آنكه نر و ماده را آفريد،(۳) 

 إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى ﴿٤﴾ 

كه همانا تلاش شما پراكنده است. (۴) 

فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿٥﴾

اما آنكه [حق خدا را] داد و پروا داشت، (۵) 

وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿٦﴾ 

و [پاداش‌] نيكوتر را تصديق كرد، (۶)

فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَى ﴿٧﴾

 بزودى راه آسانى پيش پاى او خواهيم گذاشت.(۷) 

 وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿٨﴾

و اما آنكه بخل ورزيد و خود را بى‌نياز ديد، (۸) 

 وَكَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿٩﴾

و [پاداش‌] نيكوتر را به دروغ گرفت، (۹) 

 فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿١٠﴾

بزودى راه دشوارى به او خواهيم نمود. (۱۰) 

وَمَا يُغْنِي عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿١١﴾

و چون هلاك شد، [ديگر] مال او به كارش نمى‌آيد. (۱۱) 

 إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَى ﴿١٢﴾

همانا هدايت بر ماست. (۱۲) 

 وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿١٣﴾

و در حقيقت، دنيا و آخرت از آن ماست. (۱۳) 

 فَأَنذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿١٤﴾

پس شما را به آتشى كه زبانه مى‌كشد هشدار دادم. (۱۴)