با هم قرآن بخوانیم

 وَالْفَجْرِ ﴿١﴾

سوگند به سپيده‌دم، (۱) 

 وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿٢﴾ 

و به شبهاى دهگانه، (۲) 

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿٣﴾

و به جفت و تاق، (۳) 

 وَاللَّيْلِ إِذَايَسْرِ﴿٤﴾ 

و به شب، وقتى سپرى شود. (۴) 

هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ ﴿٥﴾

آيا در اين، براى خردمند [نياز به‌] سوگندى [ديگر] است؟ (۵) 

 أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿٦﴾

مگر ندانسته‌اى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟ (۶) 

 إِرَمَ ذَاتِالْعِمَادِ ﴿٧﴾ 

با عمارات ستون‌دار ارم، (۷) 

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿٨﴾

كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟(۸) 

وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿٩﴾ 

و با ثمود، همانان كه در درّه، تخته‌سنگها را مى‌بريدند؟(۹) 

وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿١٠﴾

و با فرعون، صاحب خرگاه‌ها [و بناهاى بلند]؟ (۱۰)

الَّذِينَ طَغَوْافِي الْبِلَادِ ﴿١١﴾ 

همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند، (۱۱) 

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿١٢﴾ 

و در آنها بسيار تبهكارى كردند. (۱۲) 

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿١٣﴾

[تا آنكه‌] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت، (۱۳) 

 إِنَّ رَبَّكَلَبِالْمِرْصَادِ ﴿١٤﴾ 

زيرا پروردگار تو سخت در كمين است. (۱۴) 

فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُفَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿١٥﴾

اما انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مى‌آزمايد، و عزيزش مى‌دارد و نعمت فراوان به او مى‌دهد، مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.» (۱۵) 

وَأَمَّا إِذَا مَاابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿١٦﴾ 

و اما چون وى را مى‌آزمايد و روزى‌اش را بر او تنگ مى‌گرداند، مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.» (۱۶) 

كَلَّا بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿١٧﴾

ولى نه، بلكه يتيم را نمى‌نوازيد؛ (۱۷) 

 وَلَا تَحَاضُّونَعَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿١٨﴾

و بر خوراك‌[دادن‌] بينوا همديگر را بر نمى‌انگيزيد؛ (۱۸) 

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا ﴿١٩﴾

و ميراث [ضعيفان‌] را چپاولگرانه مى‌خوريد؛ (۱۹) 

 وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿٢٠﴾

و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار. (۲۰) 

كَلَّا إِذَا دُكَّتِالْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿٢١﴾ 

نه چنان است، آنگاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود، (۲۱) 

وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا﴿٢٢﴾ 

و [فرمان‌] پروردگارت و فرشته‌[ها] صف‌درصف آيند، (۲۲) 

وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُوَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى﴿٢٣﴾

و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد؛ و[لى‌] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟ (۲۳)