با هم قرآن بخوانیم

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا ﴿٣١﴾

مسلماً پرهيزگاران را رستگارى است: (۳۱)

 حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿٣٢﴾

 باغچه‌ها و تاكستانها، (۳۲) 

 وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا﴿٣٣﴾

و دخترانى همسال با سينه‌هاى برجسته،(۳۳) 

 وَكَأْسًا دِهَاقًا ﴿٣٤﴾

و پياله‌هاى لبالب. (۳۴) 

 لَّا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا﴿٣٥﴾

در آنجا نه بيهوده‌اى شنوند، و نه [يكديگر را] تكذيب [كنند]. (۳۵)

 جَزَاء مِّن رَّبِّكَ عَطَاء حِسَابًا ﴿٣٦﴾ 

 [اين است‌] پاداشى از پروردگار تو، عطايى از روى حساب. (۳۶) 

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿٣٧﴾ 

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، بخشايشگرى كه كس را ياراى خطاب با او نيست. (۳۷) 

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿٣٨﴾

روزى كه «روح» و فرشتگان به صف مى‌ايستند، و [مردم‌] سخن نگويند، مگر كسى كه [خداى‌] رحمان به او رخصت دهد، و سخن راست گويد.(۳۸) 

 ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا﴿٣٩﴾ 

آن [روز]، روز حق است؛ پس هر كه خواهد، راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجويد. (۳۹) 

إِنَّا أَنذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنتُ تُرَابًا ﴿٤٠﴾

ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم: روزى كه آدمى آنچه را با دست خويش پيش فرستاده است بنگرد؛ و كافر گويد: «كاش من خاك بودم.» (۴۰)

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿١﴾

سوگند به فرشتگانى كه [از كافران‌] به سختى جان ستانند، (۱) 

 وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿٢﴾ 

و به فرشتگانى كه جان [مؤمنان‌] را به آرامى گيرند، (۲) 

وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا﴿٣﴾

و به فرشتگانى كه [در درياى بى‌مانند] شناكنان شناورند، (۳) 

 فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿٤﴾ 

پس در پيشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقت‌گيرنده‌اند، (۴) 

فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿٥﴾ 

و كار [بندگان‌] را تدبير مى‌كنند. (۵) 

يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿٦﴾ 

آن روز كه لرزنده بلرزد، (۶) 

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿٧﴾ 

و از پى آن لرزه‌اى [دگر] افتد، (۷)

قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿٨﴾

در آن روز، دلهايى سخت هراسانند. (۸) 

أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿٩﴾ 

ديدگان آنها فرو افتاده. (۹) 

يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ﴿١٠﴾

گويند: «آيا [باز] ما به [مغاك‌] زمين برمى‌گرديم؟(۱۰)

أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً ﴿١١﴾

 آيا وقتى ما استخوان‌ريزه‌هاى پوسيده شديم [زندگى را از سر مى‌گيريم‌]؟» (۱۱) 

 قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿١٢﴾

[و با خود] گويند: «در اين صورت، اين برگشتى زيان‌آور است.» (۱۲) 

فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿١٣﴾ 

و[لى‌] در حقيقت، آن [بازگشت، بسته به‌] يك فرياد است [و بس‌]. (۱۳) 

فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ ﴿١٤﴾ 

و بناگاه آنان در زمين هموار خواهند بود. (۱۴) 

هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى ﴿١٥﴾

آيا سرگذشت موسى بر تو آمد؟ (۱۵)