با هم قرآن بخوانیم

فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ ﴿٤٨﴾ 

از اين رو شفاعت شفاعت‌كنندگان به حال آنها سودى نمى‌بخشد. (۴۸) 

فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ﴿٤٩﴾ 

چرا آنها از تذكر روى گردانند؟! (۴۹) 

كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ ﴿٥٠﴾

 گويى گورخرانى رميده‌اند، (۵۰) 

فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ ﴿٥١﴾

 كه از (مقابل) شيرى فرار كرده‌اند!(۵۱) 

بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً ﴿٥٢﴾

بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‌اى (از سوى خدا) براى او فرستاده شود! (۵۲) 

 كَلَّا بَل لَا يَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿٥٣﴾

چنين نيست كه آنان مى‌گويند، بلكه آنها از آخرت نمى‌ترسند! (۵۳) 

 كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ ﴿٥٤﴾

چنين نيست كه آنها مى‌گويند، آن (قرآن) يك تذكر و يادآورى است!(۵۴) 

 فَمَن شَاء ذَكَرَهُ﴿٥٥﴾ 

هر كس بخواهد از آن پند مى‌گيرد؛ (۵۵) 

وَمَا يَذْكُرُونَ إِلَّا أَن يَشَاء اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ﴿٥٦﴾

و هيچ كس پند نمى‌گيرد مگر اينكه خدا بخواهد؛ او اهل تقوا و اهل آمرزش است! (۵۶)

لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ ﴿١﴾ سوگند به روز قيامت، (۱) 

وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾

و سوگند به (نفس لوّامه و) وجدان بيدار و ملامتگر (كه رستاخيز حقّ است)! (۲) 

 أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿٣﴾ 

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد؟! (۳) 

بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ﴿٤﴾ 

آرى قادريم كه (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتّب كنيم! (۴) 

بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿٥﴾ 

(انسان شك در معاد ندارد) بلكه او مى‌خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت) در تمام عمر گناه كند! (۵) 

يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ﴿٦﴾

(از اين‌رو) مى‌پرسد: «قيامت كى خواهد بود»! (۶) 

 فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿٧﴾

(بگو:) در آن هنگام كه چشمها از شدّت وحشت به گردش در آيد، (۷)

 وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿٨﴾  و ماه بى‌نور گردد، (۸) 

وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿٩﴾ 

و خورشيد و ماه يك جا جمع شوند، (۹)

يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ ﴿١٠﴾

 آن روز انسان مى‌گويد: «راه فرار كجاست؟!» (۱۰) 

 كَلَّا لَا وَزَرَ﴿١١﴾ 

هرگز چنين نيست، راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد! (۱۱) 

 إِلَى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾

 آن روز قرارگاه نهايى تنها بسوى پروردگار تو است؛ (۱۲) 

يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾

و در آن روز انسان را از تمام كارهايى كه از پيش يا پس فرستاده آگاه مى‌كنند! (۱۳) 

 بَلِ الْإِنسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ ﴿١٤﴾

بلكه انسان خودش از وضع خود آگاه است، (۱۴)

 وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِيرَهُ ﴿١٥﴾ هر چند (در ظاهر) براى خود عذرهايى بتراشد! (۱۵) 

 لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿١٦﴾ 

زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن [= قرآن‌] حركت مده، (۱۶) 

إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ﴿١٧﴾

 چرا كه جمع‌كردن و خواندن آن بر عهده ماست! (۱۷) 

فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ﴿١٨﴾

پس هر گاه آن را خوانديم، از خواندن آن پيروى كن! (۱۸) 

 ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ﴿١٩﴾

سپس بيان (و توضيح) آن (نيز) بر عهده ماست! (۱۹)