صفحه سیصد و هفتاد و دو قرآن آیات 112 تا 136 سوره شعراء
با قرائت استاد خلیل الحصری
قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿١١٢﴾
[نوح] گفت: «به [جزئيات] آنچه مى‌كرده‌اند چه آگاهى دارم؟(۱۱۲)
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿١١٣﴾
حسابشان -اگر درمى‌يابيد- جز با پروردگارم نيست.(۱۱۳)
وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١١٤﴾
و من طردكننده مؤمنان نيستم. (۱۱۴)
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿١١٥﴾
من جز هشداردهنده‌اى آشكار [بيش] نيستم.» (۱۱۵)
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ﴿١١٦﴾
گفتند: «اى نوح، اگر دست برندارى قطعاً از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود.» (۱۱۶)
قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ﴿١١٧﴾
گفت: «پروردگارا، قوم من مرا تكذيب كردند؛ (۱۱۷)
فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿١١٨﴾
ميان من و آنان فيصله ده، و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش.» (۱۱۸)
فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿١١٩﴾
پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود، رهانيديم؛ (۱۱۹)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ﴿١٢٠﴾
آنگاه باقى‌ماندگان را غرق كرديم. (۱۲۰)
إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٢١﴾
قطعاً در اين [ماجرا درس] عبرتى بود، و[لى] بيشترشان ايمان‌آورنده نبودند.(۱۲۱)
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٢٢﴾
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‌ناپذير مهربان است. (۱۲۲)
كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ﴿١٢٣﴾
عاديان، پيامبران [خدا] را تكذيب كردند. (۱۲۳)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٢٤﴾
آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (۱۲۴)
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ﴿١٢٥﴾
من براى شما فرستاده‌اى در خور اعتمادم. (۱۲۵)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٢٦﴾
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد. (۱۲۶)
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٢٧﴾
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‌كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست.(۱۲۷)
أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ﴿١٢٨﴾
آيا بر هر تپه‌اى بنايى مى‌سازيد كه [در آن] دست به بيهوده‌كارى زنيد؟ (۱۲۸)
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ﴿١٢٩﴾
و كاخهاى استوار مى‌گيريد به اميد آنكه جاودانه بمانيد؟ (۱۲۹)
وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ﴿١٣٠﴾
و چون حمله‌ور مى‌شويد [چون] زورگويان حمله‌ور مى‌شويد؟ (۱۳۰)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٣١﴾
پس، از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد. (۱۳۱)
وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿١٣٢﴾
و از آن كس كه شما را به آنچه مى‌دانيد مدد كرد پروا داريد: (۱۳۲)
أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ﴿١٣٣﴾
شما را به [دادن] دامها و پسران مدد كرد، (۱۳۳)
وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿١٣٤﴾
و به [دادن] باغها و چشمه‌ساران؛ (۱۳۴)
إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿١٣٥﴾
من از عذاب روزى هولناك بر شما مى‌ترسم. (۱۳۵)
قَالُوا سَوَاء عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ﴿١٣٦﴾
گفتند: «خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يكسان است. (۱۳۶)
