3.1.5. واژه ها و عبارات مأخوذ از عربي
الف) «ة» در عبارات مأخوذ از عربي به چند صورت مي آيد:
1) اگر در آخر کلمه تلفظ شود، به صورت «ت» نوشته ميشود: رحمت، جهت، قضات، برائت، مراقبت.
2) اگر در آخر کلمه تلفظ نشود، به صورت «ه» يا «ـه» نوشته ميشود: علاقه، معاينه، مراقبه، نظاره، آتيه.
3) در ترکيبات عربي رايج در فارسي به صوت «ة» يا «ـة» نوشته ميشود: ليلةالقدر، ثقةالاسلام، خاتمةالامر، دايرةالمعارف؛ استثنا در کلمات حجت الاسلام، آيت اللّه.
ب) «و» که در برخي از کلمه هاي عربي به صورت «آ» تلفظ ميشود. در فارسي به صورت «الف» نوشته ميشود، مگر در مواردي که رسم الخط قرآني آن مراد است: زکات، حيات، مشکات.
ج) «الف کوتاه» هميشه به صورت «الف، نوشته ميشود، مگر در برخي حروف اضافه و اسامي خاصي که «الف» در آخر کلمه مي آيد و ترکيباتي که عينا از عربي گرفته شده است: شورا، مولا، تقوا، اسماعيل، رحمان، هارون، ياسين.
الي، حتي، عيسي، يحيي، مرتضي، اعلام الهدي، بدرالدّجي، سدرةالمنتهي، طوبي لک.
