جایـگاه آب در دیـن مبین اسـلام و قـرآن کریـم

آب در دین مقدس اسلام اهمیت زیادی دارد و آب بعد از انسان، با ارزش‏ترین آفریده‏ی خداوند متعال در قرآن کریم نشان داده شده است.

در قرآن کریم بیش از 100 آیه درباره‏ ی آب در طبیعت وجود دارد و خداوند متعال، انسان را به تفکر درباره‏ ی آب دعوت کرده و شُکرگزار بودن

نسبت به این نعمت بزرگ را یادآور شده است.

خداوند متعال درباره‏ ی اهمیت و ارزش آب در قرآن فرموده است:

«و هر چیز زنده‏ای را از آب پدید آوردیم» (سوره ‏ی انبیاء آیه 30)

این آیه دلالت بر آفرینش همه‏ی موجودات زنده اعم از گیاهان، حیوانات و انسان از آب دارد.

همچنین بسیاری از آیات قرآن کریم توجه انسان را به وظیفه‏ی مهم باران یعنی دادن حیات به زمین مرده جلب می‏کنند. یکی از آثار مهم و گسترده‏ی آب در زمین که انسان از منافع مستقیم و غیرمستقیم آن بهره می ‏برد، احیای زمین است که در بیش از 10 آیه بر آن تأکید شده است.

در آیات 48 و 49 سوره‏ ی فرقان، خداوند متعال می‏فرماید:

«و او کسی است که بادها را برای بشارت (شادمانی شما) پیش از رحمت خویش فرستاد و آبی پاک کننده از آسمان نازل کردیم (48)، تا

توسط آن، زمین خشک و مرده را زنده سازیم و آفریده‏های خودمان، از چهارپایان و انسان‏های بسیاری را از آن آب سیراب گردانیم. (49)»

همچنین در آیه‏ ی 65 سوره‏ ی نحل، خداوند متعال می‏فرماید:

«خداوند از آسمان آب فرود آورد و در پی آن، زمین را پس از مرگ اِحیا کرد.»

عموم مفسران قرآن کریم عقیده بر این دارند که مقصود از اِحیا در این آیات، روییدن گیاهان و آبادانی زمین است که از یک طرف با روییدن

انواع خوراکی‏ها، روزی انسان‏ها را تأمین می‏کند و از طرف دیگر با رویش انواع گیاهان به زمین زیبایی و طراوت می‏بخشد.

آب نه تنها مایه‏ی اصلی حیات می‏باشد بلکه با تطهیر انسان، او را از نظر ظاهر و باطن پاکیزه نموده و آماده می‌کند تا با حضور قلب به عبادت

خداوند بپردازد. همچنین مسلمانان باید هنگام نیایش و پیش از تقرّب جستن به خداوند، پاک و منزه باشند. در دین مبین اسلام، طهارت

پیش از به جای آوردن واجبات دینی مخصوصاً نماز، از اصول ضروری می‏باشد.

نعمت‏های الهی امانت‏هایی هستند که خداوند متعال برای رشد و تعالی انسان‏ها در اختیار ما قرار داده است. پس بهره ‏برداری از آن‏ها باید

همسو با اَوامر الهی و در جهت سعادت جاودانی انسان باشد. در آیات قرآن کریم و احادیث فراوان، با تعبیرهای مختلف، اِسراف و زیاده‏روی

در هر کاری، به طور عام و در مورد آب، به طور خاص نکوهش و مذمّت شده است. در دین مُبین اسلام حتّی اِسراف آب در وضو گرفتن و

غُسل کردن نهی شده است.