یاد یاران

وضع تداركات و خورد و خوراك نيروها هميشه به يك منوال نبود و به اصطلاح در بر روي يك پاشنه نمي چرخيد. نبود يا كمبود آذوقه يك طرف، رساندن آن به نقاط صعب العبور يا زير آتش و احيانا در محاصره هم به قول بعضي ها همان طرف! مي ماند. نحوه برخورد بچه ها با اين وضع، وضعي كه در واقع خودشان با طيب خاطر و عاشقانه با حضور در منطقه براي خودشان به وجود آورده بودند. برادراني كه در حجب و حيا كار را به جايي رسانده بودند كه سر سفره هاي شلوغ گروهان، اگر از چشم توزيع كنندگان پنهان مي ماندند سرشان را بلند نمي كردند تا آنكه بغل دستي شان متوجه شده و خدمتگزاران را صدا مي كردند كه مثلا به فلاني غذا نداده ايد چه رسد به اينكه اهل تقاضا باشند و بهانه آنچه نيست، بگيرند. مواقعي كه براي بيست نفر به اندازه سه نفر غذا مي آمد، گاهي چراغ را خاموش مي كردند كه : «ابوالفضلي هر كس گرسنه تر است بيايد جلو و غذا بخورد.» و بعد كه چراغ روشن مي شد سفره و غذاي دست نخورده اشك همه را در مي آورد.