از صفات زشت و ناهنجاري كه راحتي وآسايش انسان را سلب مي كند و او را در نظر ديگران بياعتبار جلوه ميدهد، عيبجويي است. اين خوي شرم آور به كلنگي ميماند كه كسي آنرا به دست گرفته و براي ويران كردن بنای برادري، محبت، يگانگي، صفا وصميميت مدام كوشش ميكند.
در مقابل اين صفت خبيثه، عيب پوشي كردن قرار دارد که از بزرگترين شاخصههاي خيرخواهي است و از آن تعبير به ستر عيوب ميشود. ستر به معناي پوشاندن چيزی عيب، نقصان در ذات چيزي يا در صفت و در اصطلاح، عيب پوشي، پرده بر بديهاي مردم افكندنست.
