قرار شب سی ام ماه مبارک رمضان

امام عليه السلام مى فرمايد: اين خود، بزرگترين عيب است كه تو، عيبى را در مردم ببينى و آن را زشت و ناپسند بشمارى و زبان به انتقادش بگشايى، در حاليكه خودت نيز، شبيه همان عيب را داشته باشى، ولى به آن توجه نكنى.
 

كسانى هستند كه عيب و ايرادى را كه در اعمال و رفتار خودشان وجود دارد، نمى بينند و به حساب نمى آورند، اما همينكه آن عيب را، در شخص ديگرى ببينند، زبان به عيبجويى و انتقاد باز مى كنند، و همه جا و پيش همه كس، از عيب آن شخص سخن مى گويند.

براى مثال: گاهى كسى را مى بينيم، كه براى حقوق انسانى ديگران، ارزش قائل نيست، حق مردم را پايمال مى كند، دستمزد كارى را كه ديگران برايش انجام داده اند نمى دهد، يا كم و با تاخير مى دهد، قول و قرارهاى خود را به هم مى زند، و وعده هايى را كه به مردم داده است انجام نمى دهد. اما همين شخص، به محض آنكه ديگرى، كمترين حق او را پايمال كند، يا دستمزدش را يك ريال كمتر يا يك روز ديرتر بدهد، يا با او مختصرى بد قولى كند، يا وعده يى را كه به وى داده است انجام ندهد، فريادش به آسمان مى رود، و همه جا، از آن شخص، عيبجوئى و انتقاد مى كند. شاعرى، در همين معنى گفته است:       ببرى مال مسلمان و چو مالت ببرند           داد و فرياد برآرى كه، مسلمانى نيست!