خواستن ، پُلِ ذلت

كـيـان وجـودى انـسـان ، گـاهـى بـه خـاطـر طـلب در هـم مى شكند. هر كس مى كوشد خود را كامل و بى نياز و بزرگوار جلوه دهد و شخصيت خويش را نگهبان باشد. ولى گاهى افراد سست اراده و طماع در برابر خواستن ، آن گوهر را از كف مى دهند.
خـواسـتـن ، سند احتياج است و نشانه فقر و نادارى . گاهى يك آبرو در گرو يك درخواست قرار دارد و با گشودن دست نياز، آن آبرو و حيثيت ساليان دراز، يكباره بر خاك مى ريزد و بر باد مى رود.
امام على (عليه السلام ) فرمود: ماء وجهك جامد تقطره السؤ ال ، فانظر عند من تقطره ؟؛

آبـروى تـو، جـامـد است و با سؤ ال و درخواست ، قطره قطره مى ريزد. بنگر كه قطرات آبرو را پيش چه كسى مى ريزى ! و چه زيبا گفته است صائب تبريزى :

دست طلب چو پیش کسان میکنی دراز      پل بسته ای كه بگذرى از آبروى خويش

بـدترين وضع ، آن است كه حرص و طمع و تكاثر و افزون طلبى ، انسان را به خواستن وادار سازد و براى دست يافتن به آنچه كه ندارد، دست به هر كارى بزند و پيش هر كس و ناكسى كوچك شود و التماس و خواهش كند و كوچك شود، غلام و چاكر اين و آن گردد، تا از اين رهگذر، چيزى بر داشته هايش بيفزايد و يا به برخى از خواسته هايش برسد.
مگر دنيا چه اندازه مى ارزد كه انسان ، اعتبار و شرف خود را در گرو آن بگذرد؟
مگر پول ، چقدر مقدس است كه انسان ، عزت نفس خويش را با آنان مبادله كند؟
آيـا بـايـد بـه هـر خـواسـتـه اى رسـيـد؟ و هـرچـه را دل خـواسـت ، بـايـد تـاءمـيـن كـرد؟ پـس عـفـاف و كـف نـفـس و كنترل غرايز و تمنيات و مهار زدن بر حرص و آز، براى كجا و كى و چه كسانى است ؟!
در اين داد و ستد، چه مى دهيم و چه به دست مى آوريم؟