قرار شب بیست و چهارم ماه مبارک رمضان

قال علی علیه السلام
کن سمحا و لا تکن مبذرا، و کن مقدرا و لا تکن مقترا
بخشنده باش بی آنکه از حد درگذری،و اندازه نگاه دار بی آنکه(درحق)سخت بگیری

حكایت؛ اندازه نگهدار كه اندازه نكوست

یكى از شاهان، شبى را تا بامداد با خوشى و عیش به سر آورد و در آخر آن شب گفت:

ما را به جهان خوشتر از این یكدم نیست     كز نیك و بد اندیشه و از كس غم نیست

فقیرى كه در بیرون كاخ شاه، در هواى سرد خوابیده بود، صداى شاه را شنید، به شاه خطاب كرد:

اى آنكه به اقبال تو در عالم نیست       گیرم كه غمت نیست، غم ما هم نیست

شاه از سخن و صبر فقیر شاد گردید و كیسه اى با هزار دینار از دریچه كاخ به سوى فقیر نزدیك كرد و گفت:اى فقیر! دامنت را بگشا.

فقیر گفت: دامن ندارم زیرا لباس ندارم.

دل شاه به حال او بیشتر سوخت و یك دست لباس خوب به آن دینارها افزود و به آن فقیر داد.

آن فقیر در حفظ آن پول و كالا نكوشید، بلكه در اندك زمانى همه آن را خرج كرد و پراكنده نمود.

ماجرا را در آن وقت كه شاه از آن فقیر بى خبر بود به شاه گزارش دادند. شاه ناراحت شد و چهره در هم كشید.

شاه گفت: این گداى گستاخ و اسراف كار را كه آن همه نعمت را در چند روز اندك تلف كرد از اینجا دور كنید، زیرا خزانه بیت المال غذاى تهیدستان است نه طعمه برادران شیطان.

یكى از وزیران خیرخواه به شاه گفت: چنین مصلحت دانم كه به چنین فقیران به اندازه كفاف و اندك اندك داده شود، تا آنها خرج كنند و راه اسراف را نداشته باشند، ولى براى صاحبان همت نیز مناسب نیست كه با خشونت شدید و زننده با فقیر برخورد كنند، به طورى كه یكبار با لطف سرشار او را امیدوار سازند و سپس دل او را با تندى و خشونت رنجور و خسته نمایند.

پس ای یار همیشه همراه:

اندازه نگه دار که اندازه نکوست         هم لایق دشمن است و هم لایق دوست