قرار شب بیست و چهارم ماه مبارک رمضان

حکمت 232 نهج البلاغه
وَ قَالَ علی[عليه السلام] مَنْ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ .
آن كس كه با دست كوتاه ببخشد، از دستى بلند پاداش گيرد.(معنى سخن اين است كه آنچه انسان از اموال خود در راه خير و نيكى انفاق مى كند، هر چند كم باشد، خداوند پاداش او را بسيار مى دهد، و منظور از "دو دست" در اينجا دو نعمت است كه امام [عليه السلام] بين نعمت پروردگار ، و نعمت از ناحيه انسان، را با كوتاهى و بلندى فرق گذاشته است كه نعمت و بخشش از ناحيه بنده را كوتاه ، و از ناحيه خداوند را بلند قرار داده است ، بدان جهت كه نعمت خدا هميشگى و چند برابر نعمت مخلوق است، چرا كه نعمت خداوند اصل و اساس تمام نعمت ها است، بنابراين تمام نعمت ها به نعمت هاى خدا باز مى گردد، و از آن سرچشمه مى گيرد).

هدایه العلم وغررالحکم / 4375
وَ قَالَ علی[عليه السلام] بادروا بأموالكم قبل حلول آجالكم تزكّكم و تصلحكم و تزلفكم
بمالهاى خود قبل از رسيدن اجلهايتان مبادرت ورزيد، تا شما را پاك گردانيده، و به صلاح آورده و بدرگاه خدا نزديك كند.

هدایه العلم وغررالحکم/3827
وَ قَالَ علی[عليه السلام] إنّكم إلى إنفاق ما اكتسبتم أحوج منكم إلى اكتساب ما تجمعون.
بدرستى كه شما به انفاق آنچه کسب کرده اید نیازمندتر خواهید بود تا کسب کردن آنچه را که جمع میکنید(زیراآن باقی می ماند این نصیب دیگران خواهد شد.)