قرار شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان

بدون شک ترس از عوامل و اشیاى خطرناک، حالتى است که خداوند در انسان براى حفظ او آفریده است. هنگامى که حادثه خطرناکى رخ مى‏دهد یا موجود خطرناکى به انسان حمله مى‏کند و خود را قادر بر دفاع نمى‏بیند ترس بر او غالب مى‏شود و خود را به سرعت از صحنه دور مى‏سازد این‏گونه ترس منطقى و موهبت الهى براى حفظ انسان از خطرات است. هرگاه سیلاب عظیمى حرکت کند و انسان خود را در مسیر آن ببیند و بترسد و با سرعت خود را کنار بکشد چه کسى مى‏گوید این صفت مذموم است؟ ترس بجا سپرى است در برابر این‏گونه حوادث.

ولى ترس نابجا که ناشى از توهم یا ضعف نفس یا عدم مقاومت در مقابل مشکلات باشد به یقین مذموم و نکوهیده است و این‏گونه ترس‏هاست که انسان را از رسیدن به مقاصد عالیه باز مى‏دارد. به همین دلیل از قدیم گفته‏اند: شجاعان اند که به موفقیت‏هاى بزرگ دست مى‏یابند.

شاعر مى‏گوید:

مَنْ راقَبَ النَّاسَ ماتَ هَمّاً            وَنالَ بِاللَّذةِ الْجَسُورُ

«کسى که ملاحظه سخنان این و آن کند (و از آن بترسد) از غصه مى‏میرد؛ ولى افراد جسور و شجاع به لذات و کامیابى‏ها مى‏رسند».