قرار شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان

بی شک، جوانی، بهار عمر آدمی است و پیری، فصل خزان لحظه ها. بهار، فرصت شادابی طبیعت و پاییز، جلوه گر کوتاهی این فرصت و برگ ریزان ساعت های زندگی است. عمر به سرعت می گذرد، فرصت ها از دست می رود، نیروی جسمی رو به تحلیل می رود و بُرد با کسی است که در این گذرگاه، تمام روزهایش پر از امید و نیک بختی باشد.

علی علیه السلام در نهج البلاغه، گذر پرشتاب لحظات عمر را این گونه در قالب حکمت می ریزد: «چه شتابان است ساعت ها در روز و چه پرشتاب است روزها در ماه و چه سریع می گذرد ماه ها در سال و چه پرشتاب است سال ها در عمر!» در کلامی دیگر نیز می فرماید: «الفُرصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَیرِ؛ فرصت همچون ابر می گذرد. پس فرصت های شایسته و خوب را مغتنم شمارید».

نظام طبیعت، سنتی است الهی از آغاز خلقت تا فرجام آن. بنا بر همین قانون، بر بشر است که مهلت ها و فرصت هایش را به کار گیرد، پیش از آنکه غم و حسرت، گریبان او را بگیرد. بدون تردید، پایان زندگی غافلانه، جز پشیمانی و سیه روزی چیزی نیست. از علی علیه السلام در بیانی لطیف می خوانیم: «فرصت را دریاب، پیش از آنکه مایه غصه و اندوه شود.» باز از ایشان نقل است: «حسرت و دریغ بر هر غافلی که عمر او حجت و گواهی بر ضد او شود و سپری شدن ایام عمر، او را به بدبختی بکشاند».

نوجوانی سپری گشت به بازی، به فراغت، به نشاط

فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات

بعد از آن نیز نفهمیدم من

که چسان عمر گذشت

قدرت عهد شباب

می توانست مرا تا به خدا پیش برد

لیک بیهوده تلف گشت جوانی، هیهات.

پیام متن:

گذر پرشتاب لحظات عمر، محرّکی است برای غنیمت شمردن آنها