قرار شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان

امام علی علیه السلام می فرماید:

خُذُوا مِن اَجسادِکُم فَجُودُو بِها عَلی اَنفُسِکُمْ و لا تَبْخَلُوا بِها عَنها.

از جسم و تن خویش بگیرید و آن را خرج روح و روانتان کنید و از مصرف کردن تن برای جان، بخل نورزید.

در این دنیا، هر کس به فکر خویش است. در این میان، یکی، تنها به جسم خود می اندیشد و دیگری، روح را برتر می داند. یکی، جسم را اصل می داند و دیگری، روح و روان را. به راستی ارزش کدام یک بیشتر است؟ بسیاری در پایان عمرشان حسرت می خورند که اوقات بی بازگشت خود را صرف اموری گذرا و ناچیز کردند. مَثَل مادی این امر آنجاست که فردی سرمایه اش را در راهی به کار گیرد که سودآور نباشد، بلکه به زیان و سیه روزی گرفتار آید. امیرمؤمنان علی علیه السلام نیز در سخنی پندآموز، حالت کسانی را ترسیم می کند که گاهِ جدا شدن از دنیا و گذاشتن آن و رفتن به جهانی دیگر، پرده غفلت از مقابل چشمانشان کنار می رود و هر آنچه را سود اخروی برایشان نداشت، عیان می بینند. همه نیروها تحلیل می رود، امانت ها پس گرفته می شود و مرگ به سراغشان می آید، به گونه ای که توان حرف زدن نیز از آنان گرفته می شود. اینجاست که دیگر هیچ موجودی را یارای چاره جویی و بازگرداندن لحظه های تلف شده بر او نیست و تنها به این می اندیشد که «عمرم را صرف چه کردم و روزگارم را در چه راهی گذراندم:

یُفَکِّرُ فیمَ اَفتی عُمرَهُ و فیمَ اَذْهَبَ دهرَه.

اگر سرمایه عمر صرف هوس رانی شود، در بازار زندگی چه چیزی نصیب انسان می شود؟

پیام متن:

1. اوقات عمر، بی بازگشت است، بنابراین باید آن را در راهی که سود معنوی و اخروی در پی دارد به کار گرفت.

2. آنکه سرمایه عمرش را بیهوده تلف کرد، هنگام مرگ، از خواب غفلت بیدار شده و دچار حسرت می شود.