قرار شب نوزدهم ماه مبارک رمضان

السلام علیک ایها الامام الرئوف یا علی بن موسی الرضا یابن فاطمة الزهراء

نمونه ای از آداب معاشرت امام رضا علیه السلام:

ابراهیم بن عباس می‌گوید: هرگز ندیدم که حضرت در گفتارش به کسی جفا کند یا حرف کسی را قطع نماید. در حدّ توان حاجت نیازمند را برآورده میکرد، خنده بلند و صدادار نمی‌ کرد بلکه لبخند می‌ زد، کار نیک و صدقه پنهانی بخصوص در شب‌ های تاریک زیاد انجام می‌داد.

روزی وارد حمام شد. یکی از مردم که آن حضرت را نمی‌ شناخت، از او خواست که بر او کیسه بکشد. حضرت رضا علیه السلام نیز پذیرفت و مشغول کیسه کشیدن او شد. مردم آن شخص را متوجه ساختند که این مرد، علی بن موسی الرضا علیه السلام است. شروع کرد به عذر‌خواهی. اما حضرت کار خود را ادامه می‌ داد و او را دلداری می‌ داد تا ناراحت نباشد.

بر کار خادمان خویش نظارت داشت و اگر خلافی می‌ دید، مشفقانه تذکّر می‌ داد. روزی یکی از غلامان میوه‌ای را ناقص خورد و به دور انداخت. حضرت فرمود: سبحان الله! اگر شما از آن بی‌ نیازید، کسانی هستند که به آن محتاجند. آن را به کسی بدهید که نیازمند آن است.

یک بار هم هنگام غروب، در میان غلامانش که کار می‌کردند، سیاه پوستی را دید که به کار مشغول است. پرسید: او کیست؟ گفتند: ما را کمک می‌ کند، ما هم در آخر کار چیزی به او می‌ دهیم. پرسید: آیا اجرت و مزد او را معین کرده‌ اید؟ گفتند: نه، هرچه بدهیم راضی می‌ شود. حضرت با عتاب و عصبانیت فرمود: بارها گفته‌ ام وقتی کسی را به کار می‌ گیرید، از قبل مزد و اجرت او را معین کنید و اگر چنین نکنید، سه برابر حقش هم به او بدهید، خیال می‌کند که کم داده‌ اید.

اخلاق والای آن حضرت سرشار از بزرگواری و کرامت بود. می‌ فرمود: ما خاندان، «عفو» را از آل یعقوب به ارث برده‌ایم، «شُکر» را از آل داود و «صبر» را از آل ایوب.

یکی از هاشمیان به نام علی بن عبدالله، خیلی دوست داشت خدمت حضرت برسد و به حضورش سلام عرض کند. اما هیبت و عظمت آن حضرت، سبب می‌ شد اقدام نکند. یک بار حضرت رضا علیه السلام مختصر کسالتی داشت و مردم به عیادتش می‌ رفتند. به علی بن عبدالله گفتند: اگر قصد دیدار و تشرّف داری، اکنون فرصت مناسبی است. وی به عیادت آن حضرت رفت. امام رضا علیه السلام خیلی به او احترام و ملاطفت کرد و خوشحالش نمود. چند وقت پس از آن، علی بن عبدالله مریض شد، حضرت رضا علیه السلام به عیادت او رفت و آن قدر نشست تا افرادی که در خانه او بودند خارج شدند. و این نهایت ادب و لطف و تکریم او را می‌رساند.