قرار شب هفدهم ماه مبارک رمضان

بسم الله الرحمن الرحیم

در این حکمت حضرت چهار نکته را مطرح می فرمایند

1- سینه ی انسان عاقل صندوق اسرار اوست؛ انسان باید اسرارش را در دل خود حفظ کند و نزد هیچ کس حتی دوستان هم فاش نکند، اگر دوست واقعی باشد ناراحت میشود و اگر هم به دشمنان بگوید آنها هم خوشحال میشوند و چه بسا فاش شدن سری فاجعه ببار آورد؛ در جایی دیگر حضرت می فرمایند : سر تو اسیر توست وهنگامی که آن را افشا کنی تو اسیر آن خواهی شد؛ امام صادق نیز در این رابطه فرمودند:آشکار کردن چیزی پیش از استوار شدن آن موجب تباهی آن می شود.هر چقدر  بتوانیم اسرار خود و دیگران را در درون خود حفظ کنیم خداوند نیز خطا ها و عیب های ما را می پوشاند؛ و اگر سری باشد که صاحبش راضی به فاش کردن آن نباشد ، وما این راز را حفظ کنیم خداوند در زندگی مان برکت قرار میدهد.در روایت داریم که شرافت حفظ اسرار مؤمن بالاتر از زیارت خانه ی کعبه است.

2- خوشرویی و بشاشت دام محبت است؛ حباله : دام ؛ به این نکته اشاره داره که افرادی که از انسان گریزانند با اظهار محبت دوباره به سمت ما می آیند و کینه ها برطرف می شود، یکی از راههای محبوبیت انسان، خوشرویی است که البته حد و حدود دارد آنهایی که با چهره ی گشاده با دیگران رفتار میکنند دوستان زیادی دارند ؛ جلب محبت باعث وحدت هم می شود؛ در روایت دیگری داریم خوشرویی در چهره ی مومن اما حزنش در قلب او نهفته است.

3- تحمل کردن ناراحتی ها قبرستان عیب هاست؛ ما در زندگی با ناملایمتهایی روبرو میشویم تحمل کردن این ناملایمات و از حالت عادی خارج نشدن باعث پوشیده ماندن عیب هایمان میشود.

4- هر کس از خود راضی باشد خیلی ها بر او خشمگین میشوند؛ به این معنی که هر کس خود را برتر از دیگران بداند همه از دستش عصبانی و بر او خشمگین می شوند؛ پیامبر اکرم می فرمایند : اگر کسی همه ی واجبات را انجام دهد و همه ی محرمات را ترک کند من از یک چیز بر او می ترسم و آن عجب و خود پسندی است مولی علی علیه السلام در سفارشش به مالک اشتر می فرمایند: از خود پسندی و تکیه بر نقاط قوت خویش و علاقه به مبالغه در ستایش شدیدا بپرهیز ، زیرا این صفات از مطمئن ترین فرصتهای شیطان است تا کارهای نیک نیکوکاران را محو و نابود کند. در غررالحکم نیز آمده، میوه ی درخت خود پسندی عداوت و دشمنی است.خود پسندی یعنی اینکه من فکر سلیقه و کار خودم را بیشتر از دیگران قبول دارم ، و این سبب خشم انسانها می شود چون با این خود پسندی که دارم برای دیگران ارزش قائل نیستم و با دیگران خوار و ذلیلانه رفتار می کنم ، و این برخورد سبب خشم آنها می شود.