قرار شب شانزدهم ماه مبارک رمضان

حضرت میفرماید « اذا وصلت الیکم اطراف النعم فلا تنفروا اقصاها بقلة الشکر »؛

اطراف النعم: اوایل نعمتها (اندکی ازنعمت)؛ اقصاها: اواخر نعمتها (بقیه ی نعمت)

وقتی که نعمت کمی به شما رسید با کم شکر کردن بقیه نعمت را از خودتون دور نسازید، نفرمودند با کفران بلکه میفرمایند با کم شکر کردن ؛ پس باید بسیار شکرکرد، اگر ما بر نعمت و روزی رسیده اگر چه اندک باشد راضی باشیم و در شکر نعمت بکوشیم ، خداوند متعال بخاطر همین صبوری و شکر، نعمتش را زیاد خواهد کرد.

منظور از این جمله ی حکمت آمیز نوعی هشدار است بر این مطلب که دوام پیدا کردن نعمتهایی که به ما عطا شده به این است که شکرگذاری دوام یابد، به این معنی که دوام یافتن شکر و عادت کردن به آن نفس ما را آماده می کند تا رسیدن انواع نعمتها ادامه یابد ، بنابراین می توان نتیجه گرفت هرگاه وجود شکر سببِ وجود و باقی ماندن نعمتها و پیوسته شدن اواخر نعمت به اوایلش شود ، شکر نکردن یا کم شکر کردن موجب از میان رفتن نعمتها می شود و پی در پی آمدن نعمتها را قطع می کند ، نه اینکه در نعمت دهنده کوتاهی باشد، بلکه پذیرنده ی نعمت توان دریافت نعمت را ندارد چون در شکر کردن کوتاهی کرده.