غزل ۰۲۴- مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

     می بده تا دهمت آگهی از سر قضا                                            که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست

     کمر کوه کم است از کمر مور این جا                                            ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست

     بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد                                   زیر این طارم فیروزه کسی خوش ننشست

     جان فدای دهنش باد که در باغ نظر                                            چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست

     حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد                                         یعنی از وصل تواش نیست بجز باد به دست