قرار شب چهارم ماه مبارک رمضان

در قرآن کریم واژۀ‌ عدل تنها در مورد عمل و وظیفۀ انسانها به کار رفته است و در مورد خداوند و از جمله‌ صفات او نیامده است. به جای آن، تعبیر برقراری «قسط» که معنایی تقریباً معادل با عدل دارد دیده می‌شود. همچنین تعبیر «نفی ظلم» از خداوند متعال فراوان دیده می‌شود. در اینجا نگاهی خواهیم داشت به چند آیه که صفت عدل الهی از آنها فهمیده می‌شود:

آیۀ اوّل: «إِنَّ اللَّهَ لَا یظْلِمُ النَّاسَ شَیئًا وَلَكِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ یظْلِمُونَ»: «خداوند هیچ به مردم ستم نمی‌کند، این مردمند که به خویشتن ستم می‌نمایند.»

در آیات پیش از این آیه، به این مسأله اشاره شده که گروهی از مردم از مشاهدۀ چهره حق، کور و از شنیدن سخن حق، کرند و این به خاطر اعمالشان است. اعمالشان پرده به چشم و گوششان افکنده از آنکه خداوند آنها را بی‌جهت به چنین حالتی مبتلا کرده باشد. درواقع خداوند ظلم نمی‌کند و کسی را گمراه نمی‌سازد، بلکه انسانها خودشان هستند که حقیقت را انکار می‌کنند و با گوشها و چشمهایشان حقائق را نمی‌بینند و نمی‌شنوند،‌ گمراه می‌شوند و به خودشان ظلم می‌کنند.