قرار شب دوم ماه مبارک رمضان

«وَ لَمَّا دَخَلُوا مِنْ حَیْثُ أَمَرَهُمْ أَبُوهُمْ ما کانَ یُغْنی عَنْهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَیْ ءٍ إِلاَّ حاجَةً فی نَفْسِ یَعْقُوبَ قَضاها وَ إِنَّهُ لَذُو عِلْمٍ لِما عَلَّمْناهُ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ؛ و چون همان گونه که پدرشان به آنان فرمان داده بود، وارد شدند، [این کار] چیزی را در برابر خدا از آنان برطرف نمی کرد؛ جز این که یعقوب نیازی را که در دلش بود، برآورد و بی گمان، او از آن چه بدو آموخته بودیم، دارای دانشی [فراوان] بود؛ ولی بیشتر مردم نمی دانند».

برخی مفسرین بزرگ، دلیل این سفارش یعقوب را چشم نخوردن فرزندان ذکر کرده اند؛ زیرا به قول مجمع البیان، آنها صاحب جمال و هیبت بودند و در عین حال، همه برادرانی از یک پدر (سرشناس و مهم) بودند. هیبتشان را (از جهت تنومندی) می توان از کلام خودشان در آیه 8 فهمید؛ «...وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ؛... ما جمعی نیرومند هستیم»؛ ولی جمالشان را شاید صاحب مجمع از برادر یوسف بودن استنباط کرده باشد.

مجمع البیان، ج 5، ص 249.