گفتگوي خواندني با دنزل واشنگتن
چهارشنبه 24 آذر 1389 12:39 AM
«دنزل واشنگتن»، بازيگر برنده اسكار هاليوود در مصاحبه با نشريه «ميل آنلاين» گفت: آموزهاي ديني باعث شد كه مسير زندگي من در نوجواني تغيير كند و به جاي زندان سر از سينما درآورم.
«دنز واشنگتن»، پس از «سيدني پويتير»، اولين بازيگر سياهپوست برنده جايزه اسكار بهترين بازيگر نقش اول مرد است. اين بازيگر با دو جايزه اسكار و دستمزدهاي چند ميليون دلاري خود، ديگر كسي نيست كه به راحتي تحت تاثير يك پيشنهاد قرار گيرد ولي يك تلفن كه اخيرا از «دكتر آلن»، متخصص مغز و اعصاب دانشگاه هاروارد به او شد، به شدت علاقه او را برانگيخت و اين استاد دانشگاه از «واشنگتن» خواست تا در صورت علاقه، 11 دسامبر (20 آذر) به عنوان مجري در مراسم كنسرت نوبل صلح حضور يابد.
«دنزل واشنگتن» همچنين مدتي است با صندوق كودكان «نلسون ماندلا» همكاري دارد و اين همكاري به آنچنان صميميتي ميان او و رييس جمهور سابق آفريقاي جنوبي انجاميده، كه ماندلا زماني كه به كاليفرنيا سفر مي كند، در ابتدا به خانه دنزل مي رود.
خبرنگار سينمايي نشريه اينترنتي «ميل آنلاين» در اين رابطه با «دنزل واشنگتن» مصاحبه كرده كه در زير مي خوانيم:
*چه شد كه آقاي «ماندلا» را براي ناهار به خانه تان دعوت كرديد؟
_زمانيكه آقاي «ماندلا» به كاليفرنيا آمد به من گفت كه مي خواهد به خانه امان بيايد تا با هم كمي گفتگو كنيم ، براي همين همسرم مقداري خوراك جوجه درست كرد و من هم برخي از دوستان خانوادگي را دعوت كردم. زماني كه او در خانه مان بود، براي ما همچون پدربزرگي بود كه من هيچ گاه نداشتم، ما توي اتاق نشيمن دور هم نشستيم و او داستان هاي زيادي برايمان تعريف كرد، فرزندانم نيز اينقدر ذوق زده بودند كه تعدادي از دوستان نزديكشان را دعوت كرده بودند تا در اين ميهماني حضور يابند و با او صحبت كنند و عكس بگيرند، رفتار او بسيار عادي و خودماني بود، اين درحالي بود كه صداي هليكوپترها كه براي ايجاد امنيت در اطراف خانه پرواز مي كردند به گوش مي رسيد و نيروهاي امنيتي نيز همه جا به چشم مي خورد.
* كمي درباره همكاري تان با «توني اسكات» در فيلم «توقف ناپذير» كه قرار است 24 نوامبر به نمايش درآيد، بگوييد.
_من در اين فيلم مجبور بودم كه بروي يك قطار بدون سرنشين كه با سرعت زياد در حال حركت بود از واگني به واگني ديگر بپريم، اگرچه يك سيم به من وصل بود ولي باز هر لحظه امكان سقوطم وجود داشت، يك گروه فيلمبرداري بالاي سرم بود و گروهي ديگر نيز در بروي ريل هايي كه در اطراف قطار كار گذاشته بود همگام با من پيش مي رفتند، البته چند هليكوپتر نيز دور سرم مي چرخيدند، كارگردان به من گفت: دنزل خيالت راحت اگر بيفتي، سيمي كه به تو وصل است تو را نگه مي دارد، او به من اطمينان داد كه همه چيز امن است ولي واقعييت اين بود كه ممكن بود به هر دليلي سيم پاره شود، من سقوط كنم و يا حتي در مسير با يك شاخه درخت برخورد كنم و صدمه ببينم و در آن موقعييت اصلا مهم نيست كه شما چقدر دستمزد مي گيريد، چون اگر شما از روي قطاري كه 50 مايل در ساعت سرعت دارد پرت شويد، دچار دردسر بزرگي شده ايد.
*در اين مواقع چگونه بر ترس غلبه مي كنيد؟
_ زماني كه جوان تر بودم هرگز از ارتفاع و بلندي نمي ترسيدم ولي هرچه سنم بالاتر مي رود، ترسم هم بيشتر مي شود، زماني كه توي بالكن مي ايستم حالت تهوع به من دست مي دهد، پرواز با هواپيما مرا نمي ترساند ولي زماني كه در ارتفاع باشم و فضاي اطرافم باز باشد و هوا را احساس كنم، تحمل آن واقعا برايم سخت مي شود، بايد بيشتر روي اين احساسم كار كنم، حتي احساس مي كنم كه بايد بيشتر بيرون بيايم و با فضاي پيرامونم در ارتباط باشم، چون زماني كه بيرون هستم از اينكه مي بينم مردم اطرافم قدم مي زنند احساس ترس و خستگي مي كنم، شايد ترس از اين باشد كه يكدفعه كسي از پشت سر من را حل بدهد و حتي زماني كه روي صحنه هستم و عوامل دور تا دور مرا گرفته اند، من مي خواهم كه هرچه زودتر كار را تمام كنند.
*چرا با وجود ترس از بلندي حاضر به بازي در فيلم «توقف ناپذير» شديد؟
- من به خوبي مي دانستم كه هر جا كه توني در حال ساخت فيلم است، يك چيز ديوانه كننده اي هم وجود دارد، خوب من هميشه فيلمنامه هاي او را با دقت تمام مي خواندم، خوب اگر در فيلمنامه اش اثري از يك هواپيما يا آسمانخراش مي ديدم حتما مي گفتم نه، چون توني كوهنوردي نترسي است و به هيچ وجه بلندي و ارتفاع او را اذيت نمي كند، البته من آنچنان مسحور انرژي و عواطف توني هستم كه هميشه در لحظه آخر آن كاري كه مي خواهد انجام مي دهد، خوب به هر حال در رابطه با قطار هم در ابتدا خيلي مي ترسيدم ولي خيلي عجيب بود كه بلاخره به آن عادت كردم.
