از امام سجاد علیه السلام نقل شده كه فرمود: كوفيان نزد امام على علیه السلام آمده از نيامدن باران شكايت كردند و گفتند: (از خدا) براى ما باران بخواه ، امير مومنان علیه السلام به امام حسين علیه السلام فرمود: برخيز و از خداوند طلب باران كن !
او برخاسته حمد و ثناى الهى به جاى آورده و بر پيامبر (ص) درود فرستاد و عرض كرد: بارالها! بخشنده خيرات و نازل كننده بركات ! آسمان را بر ما سرشار ببار، و ما را از بارانى بسيار فراگير، انبوه ، پر دامنه ، پيوسته ريزان ، روان و شكافنده (زمين هاى خشك و تشنه ) - كه با آن از بندگانت ناتوانى را بردارى و زمين هاى مرده را زنده سازى - سيراب فرما. آمين اى پروردگار جهانيان.
او دعاى خود را به پايان نبرده بود كه ناگهان خداوند باران (سيل آسا) فرستاد. عربى باديه نشين از برخى نواحى كوفه آمد و گفت : دره ها و تپه ها را پشت سر گذاشتم ، در حالى كه آب يكى در ديگرى (از فراوانى ) پيچ و تاب مى خورد.
