«قادة» جمع «قائد» به معنای رهبر و پیشوا است.
ائمّه معصومین علیهم السلام رهبران و پیشگامان و پیشوایان امّتها میباشند. وسعت پیشوایی و رهبری آنها از آغازین لحظاتی که خداوند نور آنان را آفرید آغاز گشت و با خلقت جسمشان ادامه یافت و تا قیامت در صحرای محشر و حتّی در بهشت و رضوان الهی گسترده است. دامنه رهبری آنها تمامی موجودات عالم اعم از ملائکه، جنّها و انسانها و حتّی حیوانات را دربر گرفته است. چرا که آنان بودند که تسبیح خداوند گفتند و خدا را پرستش کردند. سپس ملائکه از آنان فراگرفتند و به تسبیح و پرستش خداوند مشغول شدند.
عَنْ جابِرِ بْنِ عَبداللّهِ الاَنْصاری قالَ: «سَمِعْتُ رسولُ اللّه صلی الله علیه وآله یقُولُ:...ثُمّ خَلَقَ السَّماواتَ و الاَرضینَ و خَلَقَ المَلائِکةُ فَمَکَثَتْ المَلائِکَةُ مِاَئةَ عامٍ لا تَعْرُفُ تَسْبیحاً و لا تَقْدیساً فَسَبَّحْنا فَسَبَّحَتْ شیعَتُنا فَسَبَّحَتْ المَلائِکَةُ و کَذلِکَ فی البَواقی فَنَحْنُ المُوَحِّدُونَ حَیثُ لا مُوَحِدَ غَیرنا...».[1] .
جابر بن عبداللّه انصاری میگوید: از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله شنیدم (که ایشان پس از توصیف خلقت نور خود و حضرت علی و حضرت زهرا و امام حسن و امام حسین علیهم السلام فرمودند): خداوند آسمانها و زمین را آفرید و صد سال بود که فرشتگان آفریده شده بودند، ولی هیچ یک تسبیح و تقدیس الهی نمیدانستند و چون ما خداوند را تسبیح گفتیم، شیعیان ما تسبیحگوی خدا گشتند و زمانی که ما و شیعیانِ ما تسبیح گفتیم، فرشتگان نیز تسبیح گفتند و خداوند را به بزرگی و یکتایی ستودند. پس ما یکتاپرست بودیم، زمانی که هیچ یکتاپرستی غیر از ما نبود. در حدیثی دیگر پیامبر صلی الله علیه وآله تسبیحگویی خود را، بعد از خَلق نورشان در عرش میداند.
فقال رسول اللّه صلی الله علیه وآله: «اَنَا وَ عَلی و فاطِمَةُ و الحَسَنُ و الحُسَینُ کُنَّا فی سَرادقِ العَرشِ نُسبِّحُ اللّهَ و تَسْبیحَ المَلائِکَةُ بِتَسْبیحنا قَبلَ اَنْ یخْلُقَ اللّهُ آدَمَ بِاَلفی العام...».[2] .
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله فرمودند: من و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام در سرادق عرش به تسبیح خداوند مشغول بودیم و تسبیحگویی ملائکه به واسطه تسبیحگویی ما بود، دو هزار سال قبل از آنکه خداوند آدم را خلق نماید....
ایشان در زمین نیز روش درست زندگی کردن را در گفتار و کردار به همگان فرادادند و اگر دشمنان، حقوق آنان را غصب نمیکردند، با پیشوایی کاملِ خود، انسانها را به کمال رسانده با مجاهدت این چنین انسانهایی کامل، اسلام را در سراسر گیتی گسترش میدادند و در آخرت با شفاعت کبری، رهبری تمام اهل محشر را به عهده دارند و در بهشت و رضوان خداوند، مقصد و مقصود بهشتیان هستند.
عن أبی عبداللّه جعفر بن محمّد علیهما السلام قال: «إذا کانَ یوْمَ القیامَةِ نادی مُنادٍ مِن بَطْنانِ العَرشِ: أَینَ خَلیفَةُ اللّهِ فی أَرْضِه؟... فَیقُومُ أمیرُالمؤمنین علی بنُ أبیطالبِ علیه السلام، فَیأتی النِّداء مِنْ قِبَلِ اللّهِ عزَّ و جلَّ: یا مَعْشَرَ الخَلائِقِ، هذا عَلی بنُ أبیطالبِ خلیفةُ اللّهِ فی أرضِهِ و حجَّتَهُ عَلی عِبادِه، فَمَنْ تَعَلَّقَ بِحَبْلِهِ فی دارِ الدُنْیا فَلْیتَعَلَّقَ بِحَبْلِه فی هذا الیومِ یسْتَضیءُ بِنُورِهِ وَلَیتبَعه إلی الدَرَجاتِ العُلی مِنَ الجَنَّاتِ، قالَ: فَیقُومُ النّاسُ الّذینَ قَد تَعَلَّقُوا بِحَبْلِهِ فی الدُّنْیا فَیتّبعونه إلی الجَنَّةِ».[3] .
امام صادق علیه السلام میفرمودند: در روز قیامت منادی از عرش ندا میکند: کجاست جانشین خداوند در روی زمین؟... امیرالمؤمنین علی علیه السلام به پا میخیزد. از جانب خداوند ندا میآید: ای مخلوقات، این علی بن ابیطالب است. جانشین خدا در روی زمین و گواه خداوند بر بندگان. هر کس در دنیا به ریسمان ولایت او چنگ زده، اکنون نیز در کنار اوست و از نور او نورانی میشود و تا رسیدن به درجات بالای بهشت از او پیروی میکند. سپس امام فرمودند: در این هنگام هر کس در دنیا پیرو حضرت علی علیه السلام بوده، به دنبال آن حضرت به بهشت وارد میشود...
علاوه بر آن، ائمّه علیهم السلام، رهبران و پیشوایان علمی، اخلاقی، باطنی و سیاسی جامعه هستند که علم را به مردم فراداده،[4] با عمل خود اخلاق نیکو را در بین انسانها گسترش میدهند و باعث میشوند مردم از اعماق جان به آنها محبّت داشته باشند و پس از آن بر مردم حکومت (پیشوایی سیاسی) میکنند.
پی نوشت ها:
[1] کشف الغمه، ج 2، ص 85.
[2] جنة العاصمة، ص 9.
[3] بحارالانوار، ج 8، ص 10.
[4] بِمُوالاتِکُمْ عَلَّمَنَا اللَّهُ مَعالِمَ دِینِنا (زیارت جامعه کبیره).
****