«حَمَلَة» جمع «حامل» به معنی حملکننده است.
منظور از «کتاب اللّه» در این فراز، قرآن و تمامی کتابهای آسمانی است که از طرف خداوند بر پیامبران نازل شده است.
در هر صورت ائمّه معصومین علیهم السلام حاملان کتاب خداوند که عبارت از قرآن و کلیه کتابهای آسمانی است، میباشند.
حملِ «کتاب اللّه»، یا به صورت لفظی است یا معنوی و یا عملی. «حمل لفظی کتاب اللّه» به دنبال داشتن آن کتاب و یا توانایی بر تلاوت یا حفظ و به خاطر سپردن آن است. «حمل معنوی کتاب الله» عبارت است از توانایی بر فهم معانی ظاهری آیات و فرازهای کتاب خداوند و یا قدرت بر تأویل و تفسیر آن آیات و فرازها و فهمیدن اشارات کتاب خداوند و یا علم بر بطون کتاب خداوند و درک لطائف و حقایق نهفته در آن. «حمل عملی کتاب اللّه» یعنی کسی حامل کتاب اللّه است که تمامی آن کتاب را فهمیده و عمل کرده باشد.
ائمّه اطهار علیهم السلام بالاترین درجههای حمل قرآن و کتابهای آسمانی را (در همه مراتبِ سهگانه نام برده شده،) برخوردارند. آنانند که قرآن و کتابهای آسمانی را با دقّت خوانده، فهمیده، بر اشارات آن واقف و لطائف آن را درک کرده، به خداوند و رسولانش ایمان آوردهاند.
عَنْ ابی وُلاد قال: «سَأَلْتُ اَبا عَبداللّه علیه السلام عَن قَوْلَ اللّه عَزَّ و جَلَّ «الَّذِینَ آتَینَاهُمُ الْکِتَابَ یتْلُونَهُ حَقَّ تِلا َوَتِهِ أُولئِکَ یؤْمِنُونَ بِهِ...»[1] قال هُمْ الاَئِمَّةُ علیهم السلام».[2] .
از ابی ولاد روایت شده است که گفت: از حضرت صادق علیه السلام درباره آیه «کسانی که کتاب آسمانی به آنها دادهایم، آن را چنان که شایسته آن است میخوانند، آنها به پیامبر اسلام ایمان میآورند» پرسیدم. حضرت فرمودند: مقصود از آن اشخاص، ائمّه علیهم السلام هستند.
همانگونه که اشاره شد، ائمّه علیهم السلام حاملان لفظ قرآن میباشند.
عن الباقر علیه السلام: «ما اِدَّعی اَحَدٌ مِنَ النَّاسِ اِنَّهُ جَمَعَ القُرآنَ کُلّهُ کَما اَنزَلَ اِلاَّ کَذَّابٌ، وَ ما جَمَعَهُ و حَفَظَهُ کَما نَزَلَهُ اللّه تَعالی اِلاَّ عَلی بن اَبیطالِبِ علیه السلام و الاَئِمَّة مِن بَعْدِه علیهم السلام».[3] . امام باقر علیه السلام فرمودند: کسی از مردم ادعا نکرده که همه قرآن را چنانکه فرود آمده گرد آورده است، مگر آنکه دروغ میگوید. قرآن را آن گونه که خداوند متعال فرو فرستاد، گرد نیاورده و حفظ نکرده، مگر علی بن ابیطالب علیه السلام و امامان پس از او.
و حاملان معنوی کتاب خدا نیز هستند. عن ابی الصباح قال: و اللّه لقد قال لی جعفر بن محمّد علیه السلام: «اِنَّ اللّهَ عَلَّمَ نَبیهُ التَنْزیلَ و التَأویلَ فَعَلَّمَهُ رسولُ اللّه صلی الله علیه وآله عَلیا علیه السلام قالَ وَ عَلَّمَنا وَ اللّه».[4] .
ابی صباح میگوید: به خدا قسم امام صادق علیه السلام به من میفرمود: خداوند تنزیل و تأویل قرآن را به پیامبرش آموخت و پیامبر، آن را به علی آموخت و او به خدا سوگند آن را به ما آموخت.
همچنین ایشان، حاملان عملی قرآنند. ائمّه علیهم السلام آنچنان حامل قرآن بوده و چنان به آن عمل کردند و در اخلاق قرآنی ذوب شدند، که خودْ قرآنِ ناطق شدند.
قال علی علیه السلام: «اَنَا کَلامُ اللّه الناطِقِ».[5] . امام علی علیه السلام فرمودند: من کلام گویای خداوند هستم. چرا که هر کس صفتی، عملی، و یا حالتی در او به درجه کمال رسید، مانند آن است که او همان صفت یا عمل و یا حالت باشد.
پی نوشت ها:
[1] سوره مبارکه بقره، آیه 121.
[2] کافی، ج 1، ص 215.
[3] کافی، ج 1، ص 228.
[4] کافی، ج 7، ص 441.
[5] بحارالانوار، ج 82، ص 199.
****