برادری

امام کاظم علیه‏السلام با همراهان در بیابان اتراق می‏نمایند. مسافران حج همراه خویش غذاهای گوناگون و لذیذ دارند و بر سر سفره آورده و صرف می‏کنند. هنگامی که سفره برچیده می‏شود، یکی از اصحاب دور سفره و زیر سفره را جستجو نموده تا خورده نان و غذاها را جمع‏آوری کند. امام کاظم علیه‏السلام به وی می‏فرماید: این کار در منزل و زیر سقف شایسته است. لیکن در مثل این مکان (بیابان) ته مانده سفره روزی پرندگان و حیوانات دیگر است، فاما فی مثل هذا الموضع فهو لعافیة الطیر و البهائم. آنگاه خلال می‏آورند حضرت نیز دندان‏های خویش را خلال می‏کند. آب برای شستشوی دست‏ها می‏آورند؛ حضرت آخر همه دست هایش را می‏شوید. آنگاه حضرت از یکی از یارانش می‏پرسد رابطه شما با یکدیگر چگونه است. وی پاسخ می دهد در اوج صمیمیت و بهترین شکل. حضرت می‏پرسد آیا اگر یکی از شما در تنگنا قرار گرفتید به منزل دیگری مراجعه نمودید و وی حضور نداشت آیا صندوق ذخیره و پس انداز وی را طلب می‏کنید و هر مقدار که نیاز داشتید بر می دارید. وی پاسخ می‏دهد. خیر تا به‏ این حد از برادری نرسیده ایم. امام می‏فرماید آن مرحله از برادری که پسند و خوشایند من است در شما شکل نگرفته است، لستم علی ما احب من التواصل. [1] پیام روشن این رهنمود این است که پیروان اهل بیت علیهم‏السلام باید در برترین مرحله پیوند برادری باشند و به راحتی مشکلات یکدیگر را رفع کنند. 

پی نوشت ها: 
[1] مجموعه ورام، ج 2، ص 125.