«مثل المؤمن مثل کفتی المیزان کلما زید فی ایمانه زید فی بلائه لیلقی الله عزوجل و لا خطیئة.» [1] .
مثل مؤمن، مثل دو کفه ترازو است که هر مقدار بر ایمان او افزوده شود بر بلا و گرفتاریاش نیز افزوده خواهد شد تا پاک و بدون گناه به دیدار خدای بزرگ بشتابد.
از این روایت شریف دو نکته مهم استفاده میشود.
1- ملازمت و تفکیک ناپذیری ایمان با گرفتاری دنیوی. ما نباید تصور کنیم وجود مشکلات مادی و گرفتاریهای دنیوی در زندگی یک فرد دلیل بر بیتوجهی خداوند نسبت به وی و واگذاری او به خود است؛ بلکه بر عکس، نشانه قرب و منزلت ویژه انسان گرفتار نزد پروردگار خویش است؛ از این رو میبینیم اولیای الهی که بالاترین مقام را نزد خداوند دارند بیشتر از دیگران دست به گریبان مشکلات و گرفتاریهای دنیوی هستند.
البته منظور از این گرفتاریها آن سنخ گرفتاریهایی است که در جریان دستیابی مؤمن به
کمال معنوی و هدف عالی برای وی پیش میآید، نه آن سنخ گرفتاریهایی که نتیجه بیبرنامگی، سوء تدبیر و ندانمکاریهای انسان است.
2- اثر پاکسازی بسیار ارزندهای که این گرفتاریها برای مؤمن دارد. از آنجا که خداوند نسبت به بنده مؤمن و مخلص خود عنایت ویژه دارد، پاداش مهم و بس بزرگی برای گرفتاریها و مصائبی که در جریان طی مراحل و انجام وظیفه برای وی پیش میآید، منظور کرده است و آن طهارت و پالایش او از هر گونه خطا و نافرمانی به هنگام مرگ و دیدار پروردگار است. این فرجام کار و پاداش ارزنده، تحمل هر گونه مشکل و مصیبتی را برای انسان مؤمن آسان میسازد.
پی نوشت ها:
[1] امالی، شیخ طوسی، ج 2، ص 244.
****