دو شیوه متضاد

در تاریخ طبری آمده: عثمان می‏گفت: عمر به خانواده و نزدیکانش بخاطر رضای خدا مالی نمی‏داد، و من بخاطر رضای خدا بر آنان می‏بخشم. [1] .
نکته:
این گفتار عمثان مغالطه است؛ زیرا بخل ورزیدن و نبخشیدن به نزدیکان از اموالی که خدا به انسان عطا نموده، هیچ گونه قربتی نداشته بلکه موجب بعد از پروردگار خواهد بود؛ زیرا خدای تعالی فرموده: وآتی المال علی حبه ذوی القربی والیتامی والمساکین؛ [2] و دارایی خود را در راه دوستی به خدا به خویشاوندان و یتیمان و فقیران صرف کند.
همچنین بخشیدن به آنان از مال دیگران و حقوق مسلمانان نیز به نتیجه‏ای جز دوری از پروردگار نخواهد داشت، آن گونه که عثمان عمل می‏کرد.
چنانچه ابن‏قتیبه در معارف آورده: عثمان عموی خود، حکم بن عاص را که رسول خدا صلی الله علیه و آله او را از مدینه تبعید نموده و ابوبکر و عمر هم او را پناه نداده بودند، پناه داده و صد هزار درهم از بیت المال نیز به او بخشید. و رسول خدا مهزور (محل بازار مدینه) را به مسلمانان بخشید و عثمان آن را به پسر عموی خود حارث بن حکم هبه کرد. و فدک را- که رسول خدا صلی الله علیه و آله آن را به دخترش فاطمه زهرا- سلام الله علیها- بخشیده بود- به پسر عمویش مروان هدیه نمود. و افریقیه را فتح کرده، خمس آن را گرفته یکجا به مروان تقدیم داشت. [3] .

پی نوشت ها:
[1] شرح نهج‏البلاغه، ابن‏ابی‏الحدید، ج 1، ص 109.
[2] سوره بقره، آیه 177.
[3] معارف، ص 84، شرح نهج‏البلاغه، ابن‏ابی‏الحدید، ج 1، ص 66.