دنیا ، خانه ی آزمایش بندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

دنیا را سرای آزمایش بندگانش قرار داد تا به این وسیله به آسایش و آرامش آخرت دست یابند. خانه ای که سرشار است از لطف و رحمت حق و رسیدن به آن همه مقامات عالی بندگی جز به وسیله ی این خانه امکان ندارد.

با خودت می گویی : خانه ای که خدا اینقدر آن را مذمت کرده چطور این همه عظمت دارد ؟ حقیقت این است که مذمت های الهی درباره ی دنیا را درست نفهمیدیم .

اصلا مگر دنیا ، غیر از زیبایی چیزی دارد ؟ مگر میشود چیزی را که خدا خالق آن است بد باشد ؟ کمی که فکر کنی می بینی خود ما هم جزئی از این دنیا هستیم پس حواست را جمع کن تا به بیراهه نروی .

دنیا از من و تو و زن و فرزند شروع می شود تا پول و دارایی و زمین و ماشین و... در ذات اینها جز خوبی هیچ نیست . دنیا مملو از خوبی هاست فقط تو باید مواظب خودت باشی.

مواظب باش این همه خوبی را در مسیر بندگی خدا قرار دهی . میدانی یعنی چه؟ محبت به زن و فرزند و مال و دارایی هیچ وقت بد نبوده و نیست بلکه دوست داشتن زن و فرزند و محبت به آنها ، مقامت را نزد خدا بالا می برد . تو با زن و فرزند ، به معراج می رسی .

اگر عاشق خدا هستی باید عاشق خلق او هم باشی اما حواست را جمع کن ، اینها آمده اند تا تو را به خدا برسانند . دنیا با تمام دارایی اش ، آمده است تا تو را به سمت خدا ببرد نه اینکه راه را گم کنی و به خودش مشغول شوی .

دنیا زمانی شر و بد می شود که تمام هدفت و مقصدت را رسیدن به آن بدانی ؛ زمانی بد می شود که خودت را محدود به آن کنی در حالی که دنیا آمده است تا تو را به آخرت برساند.

دنیا زمانی بد است که خودت را وابسته به آن بدانی و به خاطر آن از راه و رسم بندگیت فاصله بگیری و خودت را مشغول آرامش و آسایش محدود آن کنی.

آرامش و رفاه در آخرت است و تو باید برای رسیدن به این آرامش از دنیا بهره بگیری . کم نیستند کسانی که راه را گم کردند و فکر کردند دنیا ، سرای آرامش است و تمام فرصت های زندگی خود را برای رسیدن به آن صرف کردند.

بدان که دنیا مثل یک جاده است که تو را به سمت مقصد و هدفت سوق می دهد مبادا دلخوش به سرسبزی های ظاهری این جاده  کنی و از مقصدت بمانی ....[1]