مسلمانان هندو

ثقه با فضیلت و مخلص اهل بیت عصمت و طهارت (علی(ع)هم‏السلام) جناب آقای شیخ محمد حسن مولوی قندهاری از علماء مشهد است نقل می‏کند: روزی فرمانروای دولت حیدرآباد، دکن که نظام لقبش بود، در عماری خود نشسته و عده‏ای هندوی بت پرست، آن عماری را بدوش حمل می‏کردند (طبق مرسومات تشریفاتی سلطنتی آن زمان) پس در آن حالت چرت و بیخودی عارضش می‏شود و حضرت امیرالمؤمنین (ع) را می‏بیند.
آقا علی(ع)به او می‏فرماید: نظام حیاء نمی‏کنی بدوش سادات عماری خود را قرار دادی؟
چشم باز می‏کند و منقلب می‏گردد و می‏گوید عماری را برزمین گذارند، هندوان می‏گویند آقا مگر از ما تقصیری سر زده؟
می‏گوید: نه لکن باید عده دیگری بیایند و عماری را بلند کنند پس جمعی دیگر می‏آیند و عماری را بدوش می‏کشند تا نظام بمقصد خود رفته و به منزل بر می‏گردد، سپس آن افرادی که در مرتبه اول عماری را بر دوش داشتند آنها را احضار کرده و در خلوت دست بگردن آنها انداخته و با ایشان معانقه نموده و رویشان را می‏بوسد و می‏گوید شما از کجائید؟
جواب می‏دهند: اهل فلان قریه، می‏گوید: آیا از سابق اینجا بودید؟ می‏گویند: همینقدر می‏دانیم که اجداد ما از عربستان به اینجا آمده بودند و توطن نموده‏اند.
می‏گوید: باید تفحص کنید، نوشته جاتیکه از اجدادتان دارید جمع کنید و نزد من بیاورید. اطاعت نموده و هر چه داشتند آوردند سلطان در بین نوشته‏ها شجره نامه و نسب نامه اجدادشان را پیدا می‏کند و می‏بیند که منسب آنها به حضرت علی(ع) بن موسی الرضا (ع) می‏رسد و از سادات رضوی هستند.
نظام بگریه می‏افتد و می‏گوید شما چطور هندو شده‏اید در حالیکه مسلمان زاده بلکه آقا زاده و سید مسلمانانید؛ همه آنها منقلب شده و مسلمان و شیعه اثنی‏عشری می‏شوند و نظام هم املاک زیادی به آنها عطا می‏کند.

عشق علی(ع) و آل مرا در سر است و بس 
چون عشق دیگران همه درد سر است و بس‏

ما دوستدار و عاشق خوبان عالمیم 
معشوق عده‏ای بجهان گر ز راست و بس‏

گر پشت پا زدیم ز مستی به این جهان 
ما را می معاشقه در ساغر است و بس‏

از دل مکن ولای علی(ع) را برون ولی 
حسن عمل شفیع تو در محشر است و بس‏

مداح مرتضی مده نسبت به ایزدی